Sayın Nesrin Yalaz,

26.5.2007 tarihli mailinizi aldım.

Yine her zaman olduğu gibi o kadar önemli bir konuya değinmişsiniz ki, bu tesbitinizden dolayı sizi ne kadar tebrik etsem azdır.

Efendim, ele aldığınız konu çağımızın en önemli sorunu. Ne yazık ki bugün insan sevgisi pek çok kimsede sadece bir sözden ibaret. İnsanlar, artık kendi eşlerini, kendi çocuklarını, kendi kardeşlerini, kendi komşularını, mesai arkadaşlarını bile sevmiyorlar, sevemiyorlar. Ne acı bir gerçek. Sevginin olmadığı yerde hiçbirşey şey yok. Nerde sevgi, orda Allah. Boşanmaların bu kadar çoğalmasının nedenini sadece ekonomide aramak, hataların en vahimi. Ne demiş atalarımız; “İki gönül bir olunca, samanlık seyran olur”. Ben buna bütün kalbimle inanıyorum. Pekala minicik bir evde, çorba ekmek yiyerek birbirini seven iki insan el ele, diz dize, göz göze çağın en büyük aşkını yaşayabilir. Saraylarda oturanların ruhi sefaletini görüyoruz da titriyoruz, ürperiyoruz. Şunu iyi bilelim ki hayatta hiçbir şey insan sevgisinin yerini tutamaz. Ben köpeğimi seviyorum, dünya bana vız gelir diyenler, korkunç bir aldanış içinde kendi kendilerini oyalamaya çalışan zavallılardır. Şair Bedri Rahmi Eyüboğlu, “İnsan alemde, insanları sevdiği müddetçe yaşar” der. Siz, selamınızı bile almayan o köpeğinden başka birşey düşünmeyen adama sadece acıyın. Onlar, duaya ve merhamete muhtaç zavallılardır. Ne diyelim, inşallah bir gün insan sevgisini de tadar ve “Seviyoruz, seviliyoruz, en mutlu insan biziz” diyebilir.

Yeni maillerinizi bekliyor, selam, sevgi ve saygılarımı sunuyorum.

Sabri Tandoğan

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :