.
ÇOCUK NASIL EĞİTİLİR, NASIL EĞİTİLMEZ
"Günümüzde çarpık bir eğitim anlayışı var. Adına eğitimci denilen bazı geri zekâlılar, kaz bile güdemeyecek beyinsizler, efendim diyorlar, çocuk özgür yetişmeli, yakmalı, yıkmalı, devir­meli, kırmalı ama kimse bir şey dememeli. Bu rezilliğin, bu ke­pazeliğin adı, modern eğitimmiş. Lânet olsun böyle eğitim anla­yışına. Ben bunların aynı zamanda insanlık ve medeniyet düş­manları oldukları kanaatindeyim. Bunlar düpedüz memleket ço­cuklarının insanlığı ile, istikbâli ile oynuyorlar. Bu zihniyetle, bu anlayışla, bu tutumla insan değil, hayvan bile yetiştirilemez. Bir de sözüm ona aydın geçinen, diplomalı ama aslında kafaları katran kazanından daha karanlık bazı ana babalar da bu gö­rüşleri benimseyip, çocuklarını berbat ediyorlar. Neymiş efen­dim, çocuk okula gidinceye kadar ona bir şey öğretmemeli, hiç­bir şey göstermemeliymiş. Ben şu satırları yazarken, insanlık adına bu tür kimselerden ürküyor, ürperiyor, hatta iğreniyorum.

Bizim ecdadımız, çocukları üç yaşında okuma ve yazmaya teş­vik etmekle, demek hata etmişler. Rahmetli annem, dört yaşın­da iken nakış işlemeye başlamış, daha okula gitmeden hepsi bir sanat eseri kadar güzel, ince, zarif işler ortaya çıkarmış. Ben üç buçuk yaşımda okuma yazma öğrendim. İlkokula başladığım zaman, bir kitaplık dolusu kitap okumuştum. Soruyorum sizlere, bu çalışmalarımın gerek rahmetli anneme, gerek bana ne zararı oldu? Üç yaşında başlayan çalışmalarım, bugün de devam ediyor. Emekliliğim dört seneye yaklaşıyor. İnsanlara ve cemi­yete faydalı olabilmek için, gece-gündüz çaba harcıyorum. Her gece dua ediyorum. “Allah’ım bu güzel memleketin, bu güzel, bu mübârek insanlarına hizmet etmeyi son nefesime kadar ba­na nasip eyle.” Bu taş kafalı, sözde eğitimcilerin yetiştirdiği az­gın insanların içinden bir kişi gösteremezsiniz, bu ulvî ürpe­rişleri, duyguları, düşünceleri yaşayan ve hisseden, buyurun varsa gösterin."

Sabri Tandoğan
Aziz Ruhları Şad Olsun.