.
SEN'SİN, HEP SEN, ÖNCE SEN, SONRA SEN, BAŞTAN AYAĞA KADAR SEN...
"Senelerce, senelerce evveldi. Küçücük bir çocuktum. Bir gün anneme döndüm; “Bana bir masal anlatır mısın?” dedim. Annem anlattı. O gün bugündür hâlâ o masalı düşünürüm. Vakti zamanında bir genç, bir kıza âşık olur. Yanar, tutuşur. Karar verir. Kıza gidip aşkını söyleyecek, ona evlenme teklif edecektir. Gider kapıyı çalar. Kız içeriden; “Kim o?” der. Genç cevap verir; “Benim, ben.” Kapı açılmaz. Genç çok üzülür, geri döner. Gün­lerce ıstırap içinde kalır. Sonra bütün cesaretini toplar, gider kapıyı bir kere daha çalar. İçerideki ses; “Kim o?” der. “Benim.” cevabını alınca kapı gene açılmaz. Genç büsbütün ümitsizliğe kapılır. İntihar etmeye karar verir. Niyetini bir arkadaşına anlatır. “Madem ki sevdiğim insanla bir arada olamayacağım, yaşa­manın ne anlamı kaldı.” der. Arkadaşı cevaben, “Gel,” der. “Gi­delim. Bizim mahallede evliyâdan bir zat var. Ona soralım, ba­kalım ne diyecek.” Giderler. O zat gelenleri dinler ve “Kapı tabi açılmaz. Ne zaman ki, ‘Sen’ diyeceksin, kapı sonuna kadar açı­lacak. Şimdi gidin, şansınızı deneyin.” der. Genç kapıyı çalar. Kız, “Kim o?” der. “Sensin, hep sen, önce sen, sonra sen” cevabını alır, kapıyı açar ve gence “Hoşgeldin” der. “Ben de seni bekliyordum.” Evlenirler, çocukları olur, başbaşa bir ömrün güzelliklerini yaşarlar.

İnsanların yediden yetmişe “Ben” dediği, “Benim” dediği toplumlarda, ne huzur olur, ne mutluluk olur, ne de güzel, ve­rimli, faydalı bir çalışma. Sadece insanlar itişirler, sürtüşürler, birbirlerine hasım olurlar. Kırk yıl önceydi. Bir sohbette dinle­miştim. Bir veli zat, “Aman,” dermiş. “Ben demeyin. Bu, şeytana mahsus bir sıfattır.” Bir gün nasılsa sohbet sırasında ağzından “Ben” kelimesi çıkıyor. Hemen lavaboya gidiyor. Ağzını kırk kere yıkıyor. Soruyorlar; “Efendim, bu nasıl bir hâldir?” diyorlar. “Niye şaşırdınız?” diyor. “Bir kaba necaset bulaşınca kırk kere yıkan­maz mı? Ben de aynı şeyi yaptım.”"

Sabri Tandoğan Efendi Hz.
Aziz Ruhları Şad Olsun.