.

NE KİMSEDEN İNCİN, NE KİMSEYİ İNCİT, ÇÜNKÜ...
"Tasavvufta ne incitmek var, ne de incinmek...Aslolan, her iki durumu da edeple, incelikle, zarafetle ve tasavvufun ışığıyla birleyebilmek. Bir kimse tasavvuf yoluna girip de “La faile illallah” dedikten sonra artık istese de kimseye de kırılamaz ki. Biz mana yolunda küçük yaştan itibaren büyüklerimizden bu terbiyeyi aldık. Bize böyle aşıladılar. Her fiilde mevcut olan Allah’tır, her sıfatta mevsuf olan Allah’tır, her vücutta mevcut olan Allah’tır diyen bir kimsenin artık minicik olaylar karşısında “ay ben kırıldım, ay ben gücendim” deyip sırtını dönmesi, çocuklar gibi küsmesi düşünülemez. Çünkü bir tasavvuf müntesibinin her an dünyasını dolduran bir gerçek vardır. Son nefesini verirken kimseye dargın, kırgın, küskün olmamak. Uğradığı haksızlık, maruz kaldığı hakaret ne olursa olsun onu Haktan bilmek. Demek benim bir hatam var ki bu muammeleye maruz kalıyorum. Kimbilir belki de öğretmen Leman hanım hikayesinde olduğu gibi (bu hikaye gönül sohbetleri kitabında mevcuttur) otuz yıl evvel, kırk yıl evvel yaptığımız bir kabalığın, bir saygısızlığın faturasını ödüyoruzdur.

Yunus Emre bir şiirinde

“Bir çeşmeden akan su

Acı tatlı olmaya”

der. Ramazan ayında televizyonda sık sık dinlediğimiz çok güzel bir iahi vardır:

“Güzel aşık, cevrimizi çekemezsin demedim mi

Bu bir rıza lokmasıdır, yiyemezsin demedim mi”

Bütün mesele, mana yolunda ilm-i tevhidi bilen bir manevi büyüğün himayesinde

“Narın da hoş, nurun da hoş”

diyebilmek, bu gerçeği kabullenebilmek."
Sabri Tandoğan Efendi Hz.
Aziz Ruhları Şad Olsun.