Sayın Emine Hanım,

4.6.2007 tarihli mailinizi aldım.

Kıymetli yavrum, mailini okuduktan sonra çok üzüldüm. Çünkü sen, oyuna getiriliyorsun. Ya bunun farkında değilsin, ya da bir türlü farkında olmak istemiyorsun. Mektubundaki ifadenden senin kültürlü bir hanım olduğun anlaşılıyor. Burada sen aslında pekala oyunun farkındasın. Ama ya adamdan hoşlandığın için, ya da bazı komplekslerin nedeniyle kesin tavır takınamıyorsun. Aman yavrum, derhal bu adamla ilgini kes. O seni parmağında oynatıyor. Karımı ha boşadım, ha boşuyorum diye seni oyalıyor. Gençliğine yazık. Her kadın gibi sevmek ve sevilmek senin de hakkın. Ama doğru bir insanla, doğru bir zamanda ve doğru şartlarda. Bazı sevgi sanılan tutkuların insanları (her iki tarafı da) felakete götürdüğünü unutma. Bir kere ikiniz için de söylüyorum, ortada saf, temiz, nezih, yüce bir sevgi yok. Bir taraf evli, çapkın, daldan dala uçan bir adam. Öbür taraf da sevilme susuzluğu içinde, bekleyiş dolu, özlem dolu bir genç kız. Bir kere kapının iki kanadı eşit değil ki. Senin temiz duygularını anlamıyor veya anlamak istemiyor. Ben senin yerinde olsam bu ilişkiyi derhal keserim. Ama karar senin. Dibinden su gelmiyecek kuyuya kova daldırmanın ne anlamı var? İnsan, binlerce sene yaşayacak değil ki. Şurada hepimiz için günler sayılı. İşte geldik, gidiyoruz, şen olasın Halep şehri, diye bir şarkı vardı benim çocukluğumda. Sana da yazık. Senin tertemiz bir kız olduğuna ben inanıyorum. Ama darılma, gücenme bu konuda kafanı çalıştırmıyorsun. Rahmetli annemin çok sık tekrarladığı (belki de bana ders olsun diye) bir söz vardı, “Sen yarını düşünmezsen, yarın seni kim düşünür?”. Lütfen, anneciğimin bu sözünü tesbih gibi günün muhtelif zamanlarında hatırla. Bir gün bakıyorsun ki ne ana kalmış, ne baba. Hepsi gitmiş. Hayatın acı realitesiyle tek başımıza kalmışız. Peki, biz de kendimizi düşünmezsek, geleceğimizi düşünmezsek başka kim düşünecek? Birilerinin çıkıp da ellerini dostça uzatıp, gel kardeşim, diye sana sesleneceğini mi sanıyorsun? Ne yazık ki özellikle günümüzde hayat, realite çok acımasız. Bizim ıstırabımız, bizim gizli göz yaşlarımız, bizim uykusuz geçen gecelerimiz kimseleri ilgilendirmiyor. Şu veya bu şekilde öğrenseler bile “Bana ne? Ne hali varsa görsün, aptal, aklını kullansaydı, kendi düşen ağlamaz, salaklığının cezasını çeksin” diyorlar. Ve bizi yapayalnız bırakıyorlar. Oysa bizim de biraz olsun sevgiye, yakınlığa, sıcaklığa ihtiyacımız olduğunu düşünmüyorlar. Tekrar annemin sözüne geliyorum. “Sen yarını düşünmezsen, yarın seni kim düşünür?”

Sevgili yavrum, gönlümden geçenleri sıraladım. Sen sordun, ben anlattım. Ne diyelim, artık karar senin. Hayatta insanların öyle anları var ki insan kendi karar verip, uygulamasına geçecek. Bir noktadan sonra kimsenin kimseye yardımı olamıyor. İnsanoğlu yalnız, yapayalnız, Allah’dan başka kimsesi yok. Burada son veriyor, Allah bizlerin de, bütün insanların da yardımcısı olsun diyorum.

Selam, sevgi ve saygılarımla.

Sabri Tandoğan

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :