Çevremde hiç kimseye danışamayacağım bir konuyu size sormak istiyorum. Benim için değerli olan birkaç akrabamın imalı sözleri bana çok ağır geliyor. İnsan yeğenini bu kadar üzer mi? Yetişkin bir insan olmama rağmen bana çocuk gibi davranılıyor. Kendi gözlerinin önündeki çocuklarının hatalarını sanki görmemezlikten geliyorlar. Hatta çocuklarının şımarıklık ve sorumsuzluklarının faturası adeta bana çıkıyor. Anne baba sözü dinlemeyen bu ergenlere sürekli benim göz kulak olmam bekleniyor. Bir insanın yaşının ilerlemesi onun ağzına her geleni çiğnemeden söyleyebileceği anlamına mı gelir. Acaba bunu onlara nasıl ifade edebilirim?
Sonsuz saygılarımla
--------------------------------------------------------------------------------
Sayın Sabri Tandoğan Efendi Hz'nin cevaben yazdıkları :
Sayın Seniha Hanım,
Kıymetli yavrum, hayatta olaylar karşısında takınılacak en güzel tavır bunu karşı tarafa tatlı ve yumuşak bir ses tonuyla ne büyüterek, ne küçülterek olduğu gibi aktarmaktır. Bu bahsettiğin husus pek çok insanın genellikle yaptığı iştir. Atasözlerine bile geçmiştir. Bizim ilkokul kitabında vardı. İnsanoğlu kendi gözündeki merteği görmez, karşısındakinin gözündeki çöpü görür. Siz de öyle yapın. Güzelce, efendice, trajik bir tavır takınmadan olayı o insanlara anlatın.
Selam, sevgi ve saygı ile.
Sabri Tandoğan
Aziz Ruhları Şad Olsun.
Geri Dön