Saygılar Sabri Bey Amca, ellerinizden öperim.

Dün (06.06.2006) başımdan geçen bir olayı Sizlerle paylaşmak istiyorum.

Dün, gündüz saat 11:00 sıralarında, yeni bir yol olmasına rağmen – trafik raporuna göre söylüyorum – “Seyir halinde giderken 7 metre genişliğindeki tek şeritli yolun 5 metre genişliğinde ve 25 metre uzunluğundaki münferit çukurlara girerek direksiyon hakimiyetini kaybetmem” sonucu bir kaza yaptım. Kaza da araç devrilerek  orta refüjde durdu. Allah’a şükürler olsun ki böyle bir kazada herhangi bir yara almadık. Allah’ın yardımıyla Benim, yanımdaki değerli bir arkadaşımın ve arka koltukta oturan Yengemin emniyet kemerlerimizin takılı olması ve Yengemin yanında oturan, ancak emniyet kemeri takılı olmayan Annem de Allah’ın yardımıyla herhangi bir yara almamıştı. Sadece araçta maddi hasar meydana geldi.

            Kaza sonrası hemen trafik polisleri geldi. İlgili raporu tuttuktan sonra  bizleri kendi araçları ile aldılar ve yakındaki amirliğe gittik. Orada, hemen iki rekat şükür namazı kıldım. Böyle bir kazadan bizi sağ salim çıkarttığı için Yaratanıma şükürler ettim. Polisler bizlere gösterilebilecek en iyi misafirperverliği göstermişlerdi. Allah onlardan razı olsun. O günün sabahı ben ve arkadaşım evden çıkmadan önce abdest alıp öyle çıkalım demiştik. Şükür namazımı da bu abdestimle kıldım. Sürekli sabahları abdest alma alışkanlığını da askerde edinmiştim.

            Olayın etkisi gün geçtikçe azalıyor. Çok düşünüyorum. Bu olaydan çıkartmam gereken dersler ne diye: daha yavaş gitmem gerekliydi, daha dikkatli olmam gerekliydi,… peki sadece bu kadar mı olmalı? Böyle bir olaydan başka ne dersler çıkartmalıydım? Manevi olarak çıkartılması gereken dersler nelerdi? Bunları tam olarak düşünemiyorum. Şimdi bunları yazarken aklıma Erzurumlu İbrahim Hakkı Hazretlerinin “Deme neden o öyle, Yerincedir o öyle; Mevlam görelim ne eyler, ne eylerse güzel eyler” sözü geldi.

Trafik Amirliğinde sohbet sırasında Polisler aynen şöyle dedi: “eğer 20 km ileride yapsaydınız bu kazayı, ki orada yollar çok daha kötüdür, bizim bile oraya gelmemiz birkaç saati alırdı. Çünkü bizlerin güvenliği için de oradaki ilgili jandarma ile ortak hareket etmemiz gerekiyor. O süre zarfında Sizler içinde durum tehlikeli olabilirdi” dedi. Engellemişti Yaratan, daha kötüleri için engellemişti, çok şükür. Kim bilir belki daha ne kötü olasılıklar olabilecekti. Aslında bu olasılıkları düşünmeye bile gerek yok. Yaratan istemedikçe hiç birşey olmuyor. Tam teslimiyetle herşeyin O’nun emrinde olduğunu bilmek insana hem huzur hem güven veriyor. “Tam Tevekkül”; burada en önemli düşünülmesi gereken konunun bu olduğunu düşünüyorum. Şimdi aklıma Sizin yazılarınızda okuduğum, Dr. Münir DERMAN’ nın bir yazısı geldi: “Vesveseyi bırak. Ne kadar işin ve arzun, dileğin varsa hepsini kaza ve kadere teslim et. Kendi nasıl dilerse öyle iş gören Allah'a bırak.Ve bekle...” diyordu. Bu cümleyi belki yüzlerce kez okudum. Yaşadığım her şeyde hemen bu cümle aklıma geliyor.

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :