Sevgili yavrum,
Bedri Rahmi Eyüboğlu, “Hayatını o kadar güzel yaşa ki, yalnızlığın mis kokmalı” diyor. Bunun bir tek yolu var: Kalbimize, iç dünyamıza eğilip baktığımız zaman orada hiç kimseye ama hiç kimseye karşı dargınlık, kırgınlık, küskünlük olmayacak.

Mana alemine göçerken iç dünyamızda nakış iğnesinin ucu kadar da olsa hiç kimseye karşı kırgınlık ve dargınlık duymayacağız. Diyecekler ki falanca şunu yaptı, beni kırdı, filanca şunu söyledi, beni incitti. Evet efendim, birileri bizi kıracak, birileri bizi incitecek, birileri bizi ağlatacak, uykusuz bırakacak. Ama biz yine onları affedeceğiz, bağışlayacağız. Biz yine onları Allah rızası için bağrımıza basacağız. Çünkü Yüce Peygamberimiz öyle yaptı. Madem ki biz bu aşk Peygamberi’nin ümmetiyiz, bize düşen vazife her şeye rağmen kollarımızı açmak, onları sevgiyle bağrımıza basmak. Peygamberimiz, amcasını öldüren Vahşi’yi affetti, ok atarak hamile kızını öldüren adamı affetti. Af insanı fanilik sınırlarından kurtarıp, ebedi güzelliğe götüren en güzel haslet. Ebedi sevgiler unutmayalım ki ancak afla mümkün.

Ömer Hayyam bir şiirinde diyor ki