Çok değerli büyüğüm ;

İnşallah sitemizden beni aforoz etmezsiniz. Çünkü günlerdir meşgul ediyorum. Sizin ve herkesin affına sığınırım. Bazen bazı şeyleri ertelemek pek doğru olmuyor galiba,o nedenle cür'etimi bağışlarsınız umarım.

Kitap okurken muhakkak beğendiğim yerlerden notlar alırım, sonra tekrar onları okurum, çok faydası oluyor. Ancak şiirleri yazıya geçirmiyorum, beğendiklerimi okuya okuya ezberliyorum.

Siz Yunus'u o kadar büyük bir aşkla zikrediyorsunuz ki, bende de onun en beğendiğim, ezberimde olan şiirlerinden başka diğer şiirlerinden not alıp okuma kararı doğdu.

Dün, Yunus Emre şiirlerinin bulunduğu kitabımı açtım, iki ayrı şiirinden dört mısrayı defterime geçirdim, kitabı öylece açık bırakıp okumaya bir müddet ara verdim. Sonra tekrar döndüm. Kitabı, başlığı "ey dost" olan şiirin yarısında açık bırakmışım, bu arada bir karıncayı kitabın üstünde,yanında sürekli dolaşıyorken gördüm,onu rahatsız etmedim ama pek de aldırmadım.Ben şiiri okumaya devam ettim,derken şu
mısraa geldim ;

"Bunda kend'özün gören oldurur yolda kalan,
 Benim bir karıncaya ulu nazarım vardır".

Önce irkildim, sonra karıncayı izledim. Karınca kitaptan inip masanın üzerinde bir müddet dolaştı sonra siyah mürekkep dolmakalemle not aldığım defterin üzerine geldi ilk iki mısranın üzerinde gezindi, okudum şöyle yazıyordu; ;

"Cümle yaratılmışa bir göz ile bakmayan
 Şer'an evliyasıysa hakikatte asidir"

Düşündüm; kin, nefret, intikam  gibi duygular barındırmıyorum. Ben normalde pek konuşmam, genelde sükut ederim, olaylara aldırış etmem. Ama sonra fark ettim ki beynim öyle değil, dilim çoğu zaman susuyor ama beynim sürekli bir alışverişte,beni üzen, kıran, inciten insanlara karşı sürekli mukayeseler yapıyor.

Derken Resulullah Efendimizin bir Hadis-i Şerifi aklıma geldi "Riya gizli şirktir,o karanlık bir gecede kara taşın üzerinde yürüyen kara bir karıncanın ayaklarının sesinin duyulması ne kadar gizliyse o kadar gizlidir" buyurmuşlar.

Farkettim ki bu bir oluktan ince ince sızan kirli bir su gibi düşünce dünyama akıp, duygu dünyamı yerle bir eden, orayı bir harabeye çeviren ve o harabeyi dil ile güzel gösterip kapatmaya çalışan bir riyadır. Eğer bu gizli şirk bu kadar kuvvetli ise hak ile batıl o kadar içi içeki ayırtetmek neredeyse imkansızlaşıyor demektir.

Sonra son iki mısrayı okudum şöyleydi ;

"Sen gülü görür iken dikene sunma elin,
 Korkma düşmanlarından çün doğru yolun vardır"

Kuran-ı Kerimde ;"Allah size kendi ruhundan üflemiştir" buyruluyor.

Yüce Allah içimize bir büyük emanet koymuş. O emanetin açığa çıkması içinde Muhammedi nurun kalbimize hakim olması gerekiyor. Muhammedi nur ışığın kaynağı, veliler ve bütün yaratılmış insanlar derecelerine göre o ışığın etrafında pervane  gibi dönüyor, dışarıda tek bir istisna dahi kalmadan.

Şunu anladım: Resulullah Efendimizi merkeze koymadan hak ile batılı ayırmak güçleşir, sadece ayırt ettiğimizi zannederiz ve "zan ile yakiyn hasıla olmaz" cümlesini birebir yaşamış oluruz.

Peki Muhammedi nur kalbimizde nasıl hakim olacak ?

Cevabı, sizin bir önceki mailimde sorduğum bir soruya verdiğiniz cevabın içinde :

"Şu yaşadığımız hayat içinde her zerrede Hakkı müşahede edeceğiz. Kalbimiz ve kafamız her an aydınlık, temiz, nezih duygular ve düşünceler içinde olacak. Kalp aynasını tertemiz yaptığımız zaman kainatın bütün güzelliklerini, bütün gerçeklerini oradan seyredebileceğiz. Işık gelince karanlık gider"

Yunus ne güzel bir dost, siz ne güzel bir dostsunuz.

Sizin sevgili Yunus'unuz benimde sevgili Yunus'um oldu.

Sizi çok seviyorum.

Hürmetle ellerinizden öperim.

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :