.
İNSAN...
İnsanın topraktan yara­tılmasına şeytan gururla, kibirle, tepeden bakarak cevap veriyor. Ben ateşim, o toprak diyor, “Âdeme secde et” emri geldiği zaman. Ve temiz mekândan kovuluyor, lânetleniyor. Nice yıl­lardır bu olay beni düşündürür. Ürpertir. Hayatın, varoluşun, insanın sırrını fısıldar. İnsan öyle yüce, öyle büyük bir varlık ki... İnsan, Halifetullah, yaratılanların en şereflisi. En güzel yüzüğün, en güzel taşı. İnsan âlem-i suğra, küçük âlem. Bütün mevcû­datın cevherinin özü. Muhatab-ı İlâhi. Allah’a secde eden. Yara­dan’ın çamurdan teşekkül ettirdikten sonra “Biz ona ruhu­muzdan üfledik ve her varlığın ismini öğrettik” dediği. Ya­ratılanların en güzeli. “Yerdekini göklerdekini size râm ettik” hitabına muhatap olan varlık. Hazreti Ali “Sen kendini küçük bir cisim görüyorsun, oysa en büyük âlemler senin içinde gömülüdür” der. İnsan, yüceldiği, arındığı, temizlendiği zaman, Muhammedî neş’eye kavuştuğu zaman, Allah’ın ahlâkı ile ah­lâklandığı zaman, meleklerin bile gıpta ettiği, güzeller güzeli var­lık. Üstlendiği o muhteşem, o yüce emâneti unutup, nefsinin maskarası olduğu zaman, Kur’ân-ı Kerim’de “Belhüm adâl” diye nitelendirilen, hayvandan daha aşağı olan varlık...
Sabri Tandoğan Efendi Hz.
Rahmet ve Şefaat Üstlerine Olsun