Sayın Nurten Hanım,
20.6.2007 tarihli mailinizi aldım.
Kıymetli yavrum, mailin beni ne kadar sevindirdi anlatamam. Sanki dünyalar benim oldu. Ne güzel bir dünyan var, tertemiz, pırıl pırıl.
Değerli yavrum, biz erişemeyeceğimiz yerleri şimdiden tecessüs konusu yapmayalım. Üstümüze vazife olmayan işlere karışmayalım. Büyük hayaller peşinde koşmayalım. Ama şu yaşadığımız günlük hayatı bir renk, bir ışık, bir şiir haline getirmeye çalışalım. Her zaman, her yerde edepli olalım, mütevazı olalım, haddimizi bilelim. Bu bize yeter. Biz acaba oturup, kalkmasını, yemek yemesini, su içmesini, tuvalete gitmesini becerebiliyor muyuz? Acaba, duygularımızla, düşüncelerimizle, hayallerimizle birilerini incitiyor, günaha giriyor muyuz? Biz acaba sokakta yürümesini, selam vermesini, hal hatır sormasını biliyor muyuz? Biz acaba adam gibi para harcamasını biliyor muyuz? Önemli olan bazı kimselerin hor hakir gördüğü, küçümsediği, dudak büktüğü bu minicik nüansları becerebiliyor muyuz? Ben kendi hesabıma evet diyemiyorum, müspet cevap veremiyorum. Ve bunun utancı, ezikliği içindeyim. Bilmem ne demek istediğimi anlatabiliyor muyum?
Selam, sevgi ve saygı ile.
Sabri Tandoğan

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :