.
HALİMİZ VE ÇAREMİZ...

Kıymetli yavrum,

Sanki sokakları dolduran herkes sevgiden uzak, saygıdan uzak, incelikten, efendilikten uzak... Öyle bir yürüyüşleri var ki yaşadıklarına pişman gibi. Bunlar doğru. Ama olaya bir sosyolog gözüyle baktığınız zaman ne göreceksiniz?

Çanakkale Harbi bitmiş, İngiltere parlementosu toplanmış, başbakanlarını sorguya çekiyorlar. Uçak, gemi, bomba, askeri techizat her yönüyle biz Türklerden üstünken, nasıl oldu da yenildiniz? Siz ne biçim başbakansınız?

Başbakan kürsüye çıkıyor, elinde bir kitap var. “Ben,” diyor, “sabırla eleştrilerinizi dinledim. Hepiniz bir yere kadar haklısınız. Ama birşeyi unutuyorsunuz. Karşımızda rakip olarak Türk Milleti vardı. Değil biz, dünya bir araya gelse bu milletin sırtını yere getiremez. Bunun bir şartı var. Şu kitabı görüyor musunuz? (eliyle havaya kaldırır ve Kur’an-ı Kerim’i gösterir). Bu kitap var olduğu sürece yeryüzünde hiçbir kuvvet Türk Milletini yenemez. Ne zaman bu kitapla Türk Milletinin arasını açarsak o zaman zafer kendiliğinden gelir.”

İşte yavrum, o tarihten beri dahili ve harici düşmanlarımız el ele verdiler bu milletin bütün manevi güzelliklerini yok etmek için ellerinden geleni yaptılar. İyi olan, güzel olan temiz, asil, büyük ve yüce olan ne varsa onların üzerine sistemli bir şekilde çılgınlar gibi saldırdılar. Sonuç ortada. Bugün Türkiye hassas ve temiz insanların ıstırap çekmeden yaşayamayacağı bir ülke haline geldi. Olay bundan ibaret. Şimdi kime kızacaksınız, kime darılacaksınız? İnsanlar o kadar acı çekiyor ki güvenecekleri, inanacakları, dayanacakları ellerinde ne kaldı ki?

Peki bu durumda ne yapalım? Önce şu çilekeş, ıstırap çeken insanlarla didişmeyelim. Onları sevelim. Hoşgörelim, bağrımıza basalım. Sonra kendimize dönelim. Kendi kendimizle dost olalım. Kavgaları bitirelim. Bilelim ki biz sevgi dolu, saygı dolu bir varlık olmadıkça son nefesimizi verinceye kadar it gibi yaşamaya mecburuz. Çünkü efendiler öyle istiyorlar. Önce biz kendimizi kurtaracağız. Deniz kenarında yürürken boğulmakta olan bir insan görüyoruz. Ona faydalı olabilmemiz için önce kendimizin yüzme bilmesi lazım, değil mi? Biz, şimdi o adama yüzme bilmediği için bağırıp çağırırsak, hakaret edersek, ona küsersek bu insanlığa sığar mı? İşte, bizim yaptığımız bu. Biz, sürekli olarak niye bunların yüzü asık, neden tebessüm etmiyorlar diye onlara gücenirsek deminki adamdan ne farkımız kalır? Nasıl gülsün insanlar? Aile yıkılmış, gelenekler yıkılmış, güzellikler yıkılmış. İnsanlara sunulan sadece para ihtirası, şehvet duygusu. Eurovisyon yarışması yapılacak diye koskoca TRT Belçika’dan zavallı bir kız çocuğu buluyor, o da (bütün bildiği bu) göbeğini, kıçını açarak zavallı insancıkların tek bağlandıkları canlılık alametleri olan şehvet duygularına hitabediyor. Yarabbi, ne utanılacak, ne tiksindirici bir durum.

Düşünün Itri’leri, Dede Efendi’leri, 3. Selim’leri, Hammamizade’leri, Hacı Arif Bey’leri, Alaadin Yavaşça’ları, Ahmet Özhan’ları yetiştiren bir millet, tam da utanılacak, iğrenilecek bir müstemleke mantığı ile bu şehvet aleti kız çocuğunu İngilizce şarkı söyleyip, göbeğini ve kıçını açmak üzere Erovisyon yarışmasına gönderiyor. Yarabbi, bundan daha rezil, daha aşağılık, daha utandırıcı ne olabilir? İşte biz böyle müstemleke mantığıyla hareket eden insanların elinde ıstırap çekerken yüzümüz nasıl gülebilir? Allah aşkına söyleyin.

Şimdi yavrum, bu insanların yüzü nasıl gülsün? Bütün televizyon kanalları, bütün gazeteler sadece pislik kusuyorlar. Bir gün düşünüyorlar mı bu insanların da biraz iyi habere ihtiyaçları olabilir mi diye? Onlara sorarsanız haber bu. Hayır efendim, vallahi de billahi de bu değil. Allah’ın, Kur’an’ın üzerine yemin ederim ki bu değil.
Hala bu milletin içinde tertemiz kalan, gül yaprağı gibi kadınlar, erkekler de var. Onların kalbi hep iyi ve güzel için çarpıyor. Onlar hep duada, niyazda. Onlar hep iyinin ve güzelin peşinde çırpınıyorlar. Hem de ölesiye çırpınıyorlar. İşte Bahtışen Hanım’lar, işte Nuraydın’lar, işte Seçkin Hanımlar, işte Hatice Hanım’lar ve daha niceleri, işte İrfan Efendi’ler, Hüsamettin Efendi’ler, işte İsmail Karakaya’lar, hepsi ve daha niceleri gece gündüz demeden deliler gibi, çılgınlar gibi ölesiye bir mücadele veriyorlar. Her mahallede nice veli kadınlar, erkekler var. Ama suyun başını hep onlar tutmuş. Onlar iyiye, güzele düşman olanlar. Onlar, temize, asile, büyük ve yüce olana hasım olanlar...

Kıymetli yavrum, gelin bu küskünlüklerden vazgeçelim. El ele verelim, iyi olana, doğru olana, güzel ve yüce olana doğru gidelim. Yunus,

“Gel, dosta gidelim gönül”

diyor. Bunun ilk şartı önce elimizi, yüzümüzü bir yıkayalım. Kalbimizi, kafamızı bir yıkayalım. Bütün pislikler bizden uzaklaşsın. Olaylara öyle bakalım. O zaman göreceğiz ki biz de Sümbül Sinan Hazretleri gibi
“Gül alırlar, gül satarlar, gülden terazi tutarlar”
diyeceğiz. O zaman kızdığımız insanlara, küfrettiğimiz insanlara sadece sevgi ve saygı duyacağız. Elimizden geldiği kadar onlara faydalı olmaya çalışacağız. Gerekirse ölüm bahasına. Bakın ben yetmiş beş yaşındayım. Ayakta duracak halim yok. Şu anda gecenin üçbuçuğu ve ben maillere cevap veriyorum. Istıraplar içinde kıvranıyorum. Ama tek düşüncem var: son nefsime kadar insanlara faydalı olmak, onların acılarını, gözyaşlarını paylaşmak.

Hayat böyle yavrum. Her şeye rağmen yeryüzündeki bütün insanları, bütün hayvanları, bütün bitkileri, bütün eşya ve cemadatı Muhammedi bir aşkla kucaklayacağız. Onlara son nefesimize kadar canımız bahasına da olsa faydalı olmaya çalışacağız.

Selam, sevgi ve saygı ile.

Sabri Tandoğan
Aziz Ruhları Şad Olsun.