.
BÜTÜN KAİNAT BİR KİTAP VE KONUŞUYOR...

"Bütün kâinata okunması gereken bir kitap, dinlenmesi gere­ken bir senfoni, görülmesi gereken bir tablo gibi bakabilsek. İçinde yaşadığımız hayat, kalp gözü açık olanlar için bir cennet. Akıl almaz güzellikler, incelikler, ibretler, hikmetlerle dolu.

Ne yana bakarsan bak, Allah’ın vechi oradadır. İçimizde uyuklayan ve uyanmak için bir temâs, bir ses, belki bir kelime bekleyen nice gerçekler vardır. Bunların yanında kafa ile öğrendiğimiz, hafıza yardımı ile saklamaya çalıştığımız bilgi­ler ne kadar sönük, ne kadar zavallı kalıyor. En olmayacak gibi görünen nedenlerle, bazen bir bakış, bir davranış, bir ses tonu ile birden düğümlerin çözüldüğü oluyor.

Yıllarca önceydi. Bir ak­şamdı. Danıştay’dan çıkıyordum. O gün beni üzen, kıran, inci­ten bazı durumlar olmuştu. Çok zor yürüyordum. İçimde gittikçe büyüyen bir bezginlik, bir sıkıntı vardı. Dudaklarımda Yunus’un mısraı, mırıldanıyordum. “Bunca varlık var iken gitmez gönül darlığı” diyordum. Birden Danıştay’ın önündeki parkın bahçıva­nının sesini duydum. Anadolu’nun o yiğit, o mert çocuğu, sevgili Mustafa “Merhaba Sabri Bey nasılsın?” dedi. Sesi yeni doğan güneşin ilk ışıkları gibi idi. Huzur veren, sükûnet veren, dinlen­diren bir ses. O seste hiçbir sun’îlik, samimiyetsizlik, riyakârlık yoktu. Yeni yağmış kar gibi bembeyaz, tertemizdi. Birden içimin ışıdığını, aydınlandığını hissettim. Sıkıntılarım duman gibi dağıl­dı. Yok oldu. Kendimi çok ama çok güçlü hissettim.


Düşünün efendim, bir hatır sorma deyip geçmeyelim. Bazen bir hatır sor­ma hasta insanı iyileştirir, mutsuz insanın içini ışıkla, renkle dol­durur. Allah küçük şeylere büyük görevler yüklüyor. Bazen guru­ra kapılanlara dersleri âciz kullarla veriliyor. Ebabil kuşları, Kâ­be’yi yıkmak için gelen Ebrehe ordusuna, küçük kızgın taşları minicik gagalarıyla fırlattılar. ... "
Sabri Tandoğan Efendi Hz.
Aziz Ruhları Şad Olsun.