.
SABRİ BABA’DAN CUMA MEKTUBU
*IŞIK GELİNCE KARANLIK GİDER*

Kıymetli yavrum,

Uzun yıllar önceydi, Fransız Kültür Merkezinde bir film sey¬retmiştim. Kısa metrajlı filmler yarışmasında birinciliği kazan¬mıştı. Filmin kahramanı yalnız yaşayan bir genç kızdı. Paris’te oturuyordu. Kimsesi yoktu. Ailesini İkinci Dünya Savaşında bir bombardımanda kaybetmişti. Bir oda, bir mutfak, küçük daire¬sinde yaşıyor, bir şirkette muhasebeci olarak çalışıyordu. Bir gün usanır, işiyle evi arasında gidip gelmekten, intihar etmeye karar verir. Çareler arar. Kesin bir yöntem bulmaktır amacı. Kendini Saint nehrine atmaya karar verir. Ayağına büyük bir taş bağlayarak, nehrin sularında boğulacaktır. Vasiyetnamesini ya¬zar. “Ölümümden kimse sorumlu değildir. Yaşama gücümü yitir¬dim. Artık yaşamak istemiyorum, der.

Evden çıkar, kestirme bir yoldan nehre doğru gider. Yolda bir saksı görür. Birisi atmıştır. İçinde bir merak uyanır. Acaba der, canlı mı, kurudu mu? Küçük saksıyı eline alır, evirir çevirir. Bir türlü karar veremez. Birden aklından bir düşünce geçer. Gi¬deyim bu saksının toprağını değiştireyim, der. Sulayayım, biraz gübre koyayım, iyileşsin, çiçek açsın, ondan sonra intihar edeyim.

Gider, dediklerini yapar, beklemeye koyulur. Gördüğü ilgi çiçeğe hayat verir. Ümitlenir, sevinir kızcağız. Gittiği her yere çiçeği beraberinde götürmeye başlar. Yanından ayırmaz. Ona büyük bir sevgiyle bağlanır. Bakımını yapar. Bir sabah kalktığında çiçek açtığını görür. Nefis bir kırmızı... Güneş vurmuştur, heyecanlanır. Mutluluk gözyaşları döker. Sonra kalkar başucundaki “Ölümümden kimse sorumlu değildir” yazısını alır yırtar. Ben aptal mıyım der, çiçeğini öper. Film biter.
Nice yıllar geçti aradan. Ama unutamadım. Sık sık hatırlar, dostlarıma anlatırım. Bazen hayatta bir saksı çiçek bile insana nice umutlar, yaşama sevinci verebiliyor. İnsanı hayata bağlayabiliyor. Cahit Sıtkı “Sevmek devam eden en güzel huyum” der. Güzellik evrenin altın anahtarıdır.

Işık gelince karanlık gider. Güzel gören güzel düşünür; güzel düşünen hayatından zevk alır. Kalbe güzelliğin, sevginin, iyiliğin nuru girince o kalp açılır, ferahlar. Güzel huylu insanlarla dost olmak insanı Allah’a yaklaştırır. Güzellerin en güzeli, güzel ahlâktır. Dıştan bakınca mutlu olmaları gerekirken, birçok şeye sahip pek çok insan, içlerinde bir nizâm, bir âhenk, bir güzellik kura¬madıkları için mutsuz, huzursuz olurlar ve sıkıntılar, bunalımlar içinde yuvarlanıp giderler. Yunus böyleleri için, “Bunca varlık var iken gitmez gönül darlığı” der.
Ömrümüz kısa, gün¬lerimiz sayılıdır. Sıkıntıların önünde beklenecek zaman yoktur. Derdi olduğu yerde bırakmak, ruhu karartan üzüntüden bir an önce kurtulmak, en iyi davranıştır. Işık gelince karanlık gider. Dünya zevk ve istek âlemi değil, vazife ve kemâl âlemidir; şiddetli arzular, ruhun sükûnunu bozar, aklın dengesini sarsar.
Ruhunu, nefsinin kirlerinden temizlemiş olan insanlar, haksızlık ve nankörlükleri kızmadan karşılar, canını yakanlara lütufla muamele eder, menfaatleri için küçülmezler. Onların gönlünde derin bir huzur, yüzlerinde ilâhi bir nur vardır.

Şu kısacık dünya hayatında şikâyet, huysuzluk, üzüntü ile geçirilecek zaman, beyhude harcanmış ve heder olmuş demektir. İnsanlar kemâlin zirvesine tevâzu merdiveni ile yükselirler.

Bütün kapılar, sabır ve ümit anahtarı ile açılır. Her sıkıntı fânidir. Ömür yapılan işi, yaşanılan hayatı, dert haline değil, zevk haline getirmekle tatlılaşır. Dert olmayanı dert etmek, en küçük olayları bile fâcia haline getirmek, her vesile ile sinirli ve gergin bir hava yaratmak, hayatı kendine de etrafına da cehennem etmektir. Unutmayalım ki, kuru çeşmelerin başına kimse gitmez.

Herkes billûr gibi suyu olan pınarlardan su içmek ister. İnsanlar birbirine köprü kuracakları yerde, duvar ördükleri için yalnız kalıyorlar. Hayatta yapılacak en iyi iş bir insan gönlü kazanabilmektir. Yunus “Hepisinden iyisi bir gönüle girmektir” demiyor mu?

O halde ne bekliyoruz?
Selam, saygı ve sevgi ile.
Sabri Tandoğan
Aziz Ruhlarına Fatihalarla.
*Selamlar, hayırlar, esenlikler, iyilikler getirecek cumalar.*