Sayın Münir Dedeoğlu,

27.6.2007 tarihli mailinizi aldım.

Efendim, bütün bunların çözülüşü:

Şeytan, ben dediği için cennetten kovuldu. Bütün ilmine rağmen şeytan ben dediği için güzelliklerden uzaklaştırıldı. Çünkü “ben” diyordu “ateşten yaratıldım. İnsan, topraktan yaratıldı. O halde ben daha üstünüm”. Bu şiirde Yunus, Hakkın yüce varlığı önünde kendi “ben”ini feda ediyor. Değil bir insanın, minicik bir karıncanın önünde bile “ben”ini saf dışı ederek edeple, saygıyla, incelikle karıncayı selamlıyor. Olay bu efendim. Kendi “ben”ini saf dışı edebilmek, olaylara Hakkın gözüyle bakabilmek.

Bir gün bir genç bir veliye gider. “Efendim” der, “siz nasıl velayet makamına yükseldiniz, bunun sırrı nedir? Çok mu ibadet ettiniz, alnınız sabahlara kadar secdede mi kaldı?” O zat, güler, “Yok evladım”, der, benim bir adetim vardır, her sabah besmeleyle evden çıkarım. Sonra o sokağın, o mahallenin, o şehrin en günahkar, en hatalı, en kusurlu insanı olarak kendimi görürüm. Ve Allah’ım derim, iyilerin yüzüsuyu hürmetine beni Sen günahlarımdan kurtar. Temiz bir müslüman olmayı bana nasip eyle. Mesele bundan ibaret yavrum”.

Sayın hocam, ne zaman ki yaşantımızda benliğimizi, nefsaniyetimizi bir kenara koyuyorsak o zaman kainattaki büyüklükleri, yücelikleri, incelikleri, güzellikleri görebiliyoruz. Japon dilinde küçük, basit, önemsiz, sıradan kelimeleri yok. Onların nazarında en küçük bir zerre bile harikuladeliklerle dolu. Yahya Kemal, bir şiirinde

“Gel, kurtar kendini varlığın dar hendesesinden

Yürü, hür maviliğin bittiği son hadde kadar”

der.

Olay bu efendim. Özetin, özeti: Azize Anne’nin tabiriyle “Var olan Hak’tır, gayrısı yoktur”.

Selam, sevgi ve saygı ile.

Sabri Tandoğan

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :