Sayın Aynur Subaşı,

28.6.2007 tarihli mailinizi aldım.

Kıymetli yavrum, hemen hemen hayattaki bütün olaylar gibi evliliğin alınyazısı olduğu yerler var, olmadığı durumlar var. Bütün durumları bir tek formüle bağlamak sosoyal hayatta imkansız gibi. Bizim bir ilkokul kraat kitabında bir şiirden hatırımda kalan iki mısra var:

“Bilemedik ana baba kıymetin

Arkamızda karlıcana dağ imiş”

Siz, baştan kızınıza söylediniz, bu evliliğin uygun olmadığını, bu evliliğin kızınıza huzur, mutluluk, ve güzellik getirmeyeceğini anlattınız. Ama kızınız tamamen nefsani olarak sizin teklifinizi reddetti. Ben, dedi, üniversite bitirmişim, bunca kitaplar okumuşum, yazılar yazmışım, armağanlar almışım. Pekala karşımdaki bir insanı objektif olarak değerlendirmesini bilirim. Ama evdeki hesap çarşıya uymadı. Bu kısa sürede gördü ki karşısındaki şahsı tanıyamamış. Onun özelliklerini görememiş, objektif bir değerlendirme yapamamış. Olay bundan ibaret. Sizler, örnek gösterilecek, eli öpülecek, mübarek birer ana babasınız. Ama gelin görün ki sizin bu güzellikleriniz, beyaz bir zambak gibi binbir itinayla tertemiz yetiştirdiğiniz kızınız karşı tarafı mutlu edemedi. Çünkü karşı tarafın elinde önündeki altının kaç krat olduğunu anlayacak ölçü yoktu. Lütfen, olayı sükunetle karşılayın. Lütfen, suçlu aramayın. Ortada bir yanlış anlama, bir yanlış değerlendirme sonunda verilen bir yanlış karar var ve geçen kısa bir zaman durumun  yanlışlığını ortaya koydu. Olay bundan ibaret. Lütfen, bu konuyu fazla irdelemeyin. Hani, Hümeyra’nın şarkısındaki gibi olmasın işler...

“Bir kördüğüm ki içim, çözdükçe dolaşıyor...”

İnanın ortada abartılacak bir durum yok. Yanlış bir karar veriş, yanlış bir uygulama ve yanlışın ortaya çıkışı. Hepsi bu kadar. Yapılacak iş olaylara burada bir nokta koyup, hayat defterinde yepyeni, tertemiz, pırıl pırıl bir sayfa açmak. Hayat yolunda daha dikkatli olmak...

Bugün, yetmiş üç yaşındayım. Üç yaşından itibaren bütün ömrüm insanı tanıyabilmek, anlayabilmek aşkıyla geçti. Bu yetmiş yıllık yolculuğun sonunda bana sorarsanız “Ey, Sabri Bey, insanları tanıyabildin mi, insanları anlayabildin mi, insanlar hakkında objektif bir değerlendirme yapabiliyor musun?” Vereceğim cevap şu olacak, “Özür dilerim, yapamıyorum”. Ah efendim, insanları anlayabilmek, tanıyabilmek o kadar, o kadar ama o kadar zor ki, bu yetmiş yılın sonunda ellerimin boş kalması beni o kadar üzüyor ki,  bunu hayatının başındaki bir genç kızdan beklemek biraz gaddarlık olmayacak mı?

Son yıllarda moda oldu. Herşeyi Allah’ın üzerine fatura ediyoruz. Kaderin üzerine fatura ediyoruz. Sonra da “oh be kurtuldum” diyoruz. Bu biraz ucuz bir politika olmuyor mu? Yaptığımız hataları göğüsleyecek kadar da “Kendim ettim, kendim buldum” diyebilecek kadar da açık olalım, mert olalım, yiğit olalım. Olayları abartıp sonra da onların yükü altında ezilmeyelim. Yunus,  

“Her dem taze doğarız, bizden kim usanası”

diyor. Her gün taze bir başlangıçtır. Her sabah dünya yeniden kurulur. Biz de ah-ü vah ile zaman kaybetmeyip yeniden pırıl pırıl bir dünyaya başlayalım.

“Yeniden başlasak, yeniden aşka

Hiçbir şey olmamış gibi yeniden”

diyebilsek. Bu konuda söyleyeceklerim bundan ibaret.

Telefon konusuna gelince önce telefonlarınıza çıkamadığım için özür dilerim. Benim elimde değil. Sabah geliyorlar, beni alıp götürüyorlar. Gece evime bırakıyorlar. O kadar hızlı bir hayat yaşıyorum ki inanın benim de başım dönüyor. Biliyorsunuz hayatta tek korktuğum şey bir insan kalbi kırmaktır. Her gece yatarken, ve her namazdan sonra dua ederim “Allah’ım, doğduğum andan şu ana kadar ne kadar insan, hayvan, bitki, eşya ve cemadat kalbi kırmışsam hepsinden Senin huzurunda özür diliyorum, af diliyorum ve onların da beni affetmelerini niyaz ediyorum”. Bu telefon konusunda da sizlerden özür diliyorum. Beni anlayacağınızı ümid ediyorum.

Selam, sevgi ve saygı ile.,

Sabri Tandoğan

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :