Saygılar sunarım Hocam ;

İnsanın kendini affetmesi hususunda bir sorum olacak izninizle.Yine kendimden örnek vereyim.
Küçükken sevgi,saygı duyulan,örnek gösterilen bir çocuktum.Ama çok yaramazdım,fevkalade bir enerjim vardı.Öyle ki kızamık
hastalığına yakalandığımda yatacağım için o kadar üzülmüştüm ki hastalığım üç günde geçti,üstelik o üç gün içinde çok az yattığımı hatırlıyorum.Hayvanlara,ağaçlara,toprağa hele hele gökyüzüne çok merakım vardı,yıldızlara,gezegenlere..
Bu merak sadece tabiatla kalmıyordu,elektronik eşyaları hep kurcalardım ve neticesinde evimizdeki tüm cihazlar bozulurdu.
Kafamı,gözümü,dizimi pek çok kereler yardığımı hatırlıyorum.Şunu rahatlıkla söyleyebilirim Allah,anne ve babamdan razı olsun,bana epey bi katlanmışlar.
Ama bazen kırdığım yada bozduğum şeylerden dolayı,yada bir hayvanı incittiğimden dolayı veya başka hususlarda öyle pişmanlık duyardım ki o anda yerin dibine geçmeyi isterdim.
Bugüne baktığımda bazı olaylara öfkeli yada tepkili yaklaşmamın arkasında hep o pişmanlıkların yattığını farkediyorum.
Mesela bazı şeylerde öyle alınganlıklar yada tepkiler gösteriyorum ki karşımdaki insanıda kırabiliyorum.Bilmiyorum tespitim doğru mu?
Hocam bu konuda ne buyurursunuz ?

Hürmetle ellerinizden öperim.

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :