.
NESİLLER ELDEN KAYIP GİTMEDEN...
"Senelerce senelerce evveldi. Küçük bir çocuktum. Rahmetli babaannem beni çok düşündürürdü. Onun manevi güzelliği, beyaz bir kâğıt gibi sessizliği beni ürpertirdi. Onun karşısında tarifi imkânsız heyecanlar duyardım. Babaannem yirmi beş yaşında dul kalmıştı. Rahmetli dedem o sıralar ortalığı kasıp kavuran İspanyol nezlesi salgınında hastalanmış, Hakka göçmüştü. Babaannem o sırada beşinci çocuğuna hamileydi. Hiç panik yapmamış, olayı sükûnetle karşılamıştı. “Allah verdi, Allah aldı. Biz ne diyebiliriz.” Demişti. Dikiş dikerek, o zamanlar pek meşhur Antep işleri işleyerek çocuklarını beslemiş, büyütmüş, okutmuş, evlendirmişti. Son olarak da beni yetiştirdi.
Rahmetli annem edebiyat öğretmeni idi. Sabah erkenden okula gider, benimle babaannem meşgul olurdu. Ne zaman annem kapıda görünse şartlar ne olursa olsun babaannem edeple saygıyla ayağa kalkar gelinini selamlardı. Rahmetli annem, “Aman” derdi. “Sevgili anneciğim, zahmet buyurmayın. Ben sizin evladınızım. Ne olur rahatsız olmayın.” Babaannem cevap verirdi. “Ben,” derdi. “Gelinime ayağa kalkmayacağım da kime kalkacağım?” Şimdi televizyonlarda cadı kaynana rolünde bir “Kuduruk Semra” türetildi. Yeni yetişip gelen kız çocuklarını ileride birer kaynana düşmanı yetiştiren bir zihniyet, çocuklarımızın beynini yıkıyor, ruhunu kirletiyor. Bir Allah’ın kulu çıkıp da “Yeter senden çektiğim, ey tersi dönmüş ahmak” demiyor. Sessizlik, hep sessizlik. Nesiller elden gidiyor, memleket elden gidiyor, yine sessizlik, yine sessizlik."
Sabri Tandoğan Hz.
Aziz Ruhları Şad Olsun.