.
YAŞAMAKTAN AMAÇ NE?
Kıymetli yavrum,
Karanlık, ancak ışık gelince gider, “Hak gelince bâtıl zâil olur”. Biz iç dünyamızı sevgi, saygı, edep, tevâzu, sabır, ka­naat, incelik ve zarafetle doldurursak; küçük, basit, âdi duygular kendiliğinden kaybolur. İnsan yaşadığı her günün, her saatin, her dakikanın bilincinde olmak, her an daha iyiye, daha güzele, daha doğruya ulaşabilmek, kendini temizleyebilmek, arıtabilmek için elinden gelen her şeyi yapmalıdır.
Boşuna dünyaya gönderilmedik. Öyle dolu dolu, öyle saygılı ve dikkatli, öyle edep ve tevâzu içinde yaşamalıyız ki; bizi dinleyen hasta iyileşmeli, bizi görenin içinde sevincin, umudun, sevginin ve dostluğun ışığı yanmalıdır. İnsanların güzel sözlerden daha çok, güzel örneklere ihtiyacı vardır. Diliyle değil, davranışlarıyla, yaşantısı ile örnek ve rehber olanlar, gönüllerde yer edebilir. Bugüne kadar gönülleri fethetmenin başka bir yolu bulunmamıştır. Lâmba yanmadan, pervane etrafında dolaşmaz. İnsanı insan eden yine insandır. Farz olan ibâdetlerden sonra, en büyük sevap ve iyilik; insanları sevmek, onlara mânen, maddeten, elimizden geldiği kadar, imkânlarımız nispetinde faydalı olmaya çalışmaktır. Aç bir insanı doyurmak ne kadar önemli ise, mustarip bir insanın acısını paylaşmak, gözyaşına ortak olmak da önemlidir. Çevremizdeki insanlara vereceğimiz en büyük hediye, sıcak, sımsıcak, tertemiz bir sevgi değil midir?
Selam, saygı ve sevgi ile.
Sabri Tandoğan
(Muhterem Büyüğümüzü Dua ve Fatihalarla anıyoruz)
Selamlar, rahmet, bereket, esenlik içinde geçecek cumalar.