.
SABRİ BABA’DAN MEKTUP
VEREN EL ALAN ELDEN ÜSTÜNDÜR… NE MUTLU PAYLAŞMASINI BİLENLERE…
Kıymetli yavrum,
Toplum hayatında insanlara yerine göre maddi, yerine göre mânevi yardımlarda bulunabilmek kadar bizi arıtan, temizleyen, güzelleştiren, Allah’a yaklaştıran ne vardır? Kâinatın Efendisi, yüce Peygamberimiz bir Hadis-i Şerifinde “Veren el, alan elden üstündür” demekle, bu gerçeği ne güzel belirtiyor. Müminler merhamette, dostlukta, kardeşlikte, yumuşak davranmada bir bedenin organları gibidirler. Nasıl ki, bedenin bir uzvu hasta olduğu zaman diğerleri acı çekerlerse, bir mümine musibet isabet ettiğinde de diğer bütün müminler, onun derdi ile dertlenir, kederi ile kederlenir, onun sıkıntısını paylaşırlar.

Sevginin, saygının, edebin, inceliğin, karşılıklı maddi ve mânevi yardımlaşmanın egemen olduğu toplumlar, gelişmiş, uygar toplumlardır. Hiçbirimiz tek başımıza yaşayamaz, ihtiyaçlarımızı gideremeyiz. Hepimiz birbirimize muhtacız. Ne olur, kökeni nefsaniyetimize, bencilliğimize bağlı sürtüşmeleri, münâkaşaları, itişip kakışmaları şöyle bir kenara bıraksak da, el ele, gönül gönüle versek, birbirimize destek olsak, Allah rızası için birbirimizi sevsek, saysak, komşumuz aç olduğu zaman bir ekmeğimiz varsa yarısını onunla paylaşsak. Hepimizin buna ne kadar çok ihtiyacımız var. Egoizmin dar sınırları içinde, yalnız kendimizi, nefsimizi düşündükçe, gittikçe batağa batmıyor, uçuruma yuvarlanmıyor muyuz?

Bir yazar hanım, kitabının ismini “Paylaşmak ki O En Güzel” koymuş. Kitapçıda gördüm, hemen aldım. Bir mısra gibi, her tekrarlayışta ayrı bir zevk alıyorum, heyecan duyuyorum. Aynı gaye uğrunda, beraber gözyaşı dökmek kadar iki insanı birbirine yaklaştıran ne vardır? İnsan kendinden verdiği kadar vardır ve o nispette insandır. “Rabbena hep bana” diyenler, dâimi bir aldanış içindedirler.

Nefsaniyetine yenik düşen, bencil ve egoist insanları, ne aile içinde, ne meslektaşları içinde, ne de toplum içinde kimse sevmez, aramaz. Onlarla beraber olmak istemezler. Hiç vermek istemeyi düşünmeden, hep almak isteyen insanlar için Anadolu’da “Bırak onu, o alma ağacının altında doğmuş” derler. İnsanlık tarihinde bugüne kadar nobran, bencil ve egoist bir insanın sevildiğini, sayıldığını, el üstünde tutulduğunu hiç kimse görmedi. Gerçekten uygar bir toplumda, birbirini düşünmek, zor zamanlarda birbirlerinin yanında ve yardımında bulunma hâli, ileri bir düzeydedir. Bir kimsede ortaya çıkan bir rahatsızlık ya da sıkıntıyı, bütün toplum kendi içinde hissetmelidir.

Kur’an-ı Kerim’in ÂI-i İmran Suresi’nin 103. Âyetinde:

“Hepiniz toptan Allah’ın ipine sarılınız, aranıza ayrılık düşürmeyiniz. Allah’ın size verdiği nimeti düşününüz. Bir vakitler siz birbirinize düşman idiniz. Allah kalplerinizi birbirine ısındırdı. Allah’ın nimeti sayesinde kardeş oldunuz.” buyurmaktadır.

Resulullah Efendimiz:

“İmandan sonra en üstün amel, insanları sevmektir.”

“İnsanlara merhamet edip acımayana, Allah da acımayacaktır.”

“Gerçek mü’minler, elinden ve dilinden bütün Müslümanların güven içinde bulunduğu kişilerdir.”

“Gerçek iman sahipleri, kendisi için sevdiğini, mü’min kardeşleri ve diğer insanlar için sevenlerdir.” buyuruyor.

Selam, saygı ve sevgi ile.
Sabri Tandoğan
Aziz Ruhlarına Fatihalarla.
*Selamlar, inşallah zor günleri Milletçe geride bırakmamıza vesile olacak hayırlı cumalar.*