.
AFFET, AFFET YİNE AFFET Kİ SEN DE BİR GÜN AFFEDİLESİN...

Kıymetli yavrum,

İnsanın kendine yapacağı en büyük iyilik, önce işe kendi kafasını ve gönlünü temizlemekle başlamasıdır. İç dünyamızı kirlerden, pisliklerden, düşmanlıklardan arıtmak olmalıdır. İnsan gönlü öyle muhteşem bir mâbet ki, en ufak bir kin, nefret, düşmanlık, intikam duygusu mânevi tekâmülümüze engel olur. İnsan bu durumda ne yaparsa yapsın, mânâ âleminde yol alamaz, ilerleyemez. İnsanın gönül âlemi kinler ve nefretlerle doluyken, değil mânevi, maddi güzellikleri bile göremez, algı­layamaz, özümleyemez. Büyük mutasavvıf Mısrî Niyazi Haz­retleri ne güzel söylüyor:

“Ben sanırdım halk içinde hiç bana yâr kalmamış
Ben beni terk eyledim gördüm ki ağyâr (düşman) kalmamış”

Biz de önce işe bir genel af ile başlasak nasıl olur acaba? Allah’ım desek, şu âna kadar beni kıran, inciten, üzen, ağlatan ne kadar insan varsa, senin aşkına, Resûlünün aşkına hepsini bağışlıyorum. Sen de bağışla Yarabbi. Eğer onlarda bir hakkım kalmışsa, hepsine ana sütü gibi helâl ediyorum. Allah’ım! O insanların iki dünyasını cennet et, çocuklarının mürüvvetini göster. Onları yaşadıkları toplumda en çok sevilen, sayılan, el üstünde tutulan insanlardan eyle.

Hazreti Peygamberin zamanında Ebu Süfyan’ın hanımı Hind, kölesi Vahşi’ye dedi ki; “git Hz. Hamza’yı öldür, sonra onu parçala, sonra ciğerini çıkar, bir tabağa koy, bana getir.” “Baş­üstüne hanımım” dedi.

Gitti, bir tuzağa düşürdü, o dünya güzeli insanı, nasıl kıydıysa öldürdü, parçaladı, ciğerini hanımına ge­tirdi. Bunu hepiniz biliyorsunuz. Şimdi Müslümanlar Medine’den Mekke’ye geliyorlar. Bir muhteşem İslâm ordusu. Vakur, son derece onurlu. Ödü koptu Mekkelilerin. “Eyvah” dediler, “Pey­gamber bizi öldürecek.” Hepsi af dilemek için kuyruğa girdi. Vahşi de girdi. Sıra Vahşi’ye geldi. Peygamber’in eğildi, ayak­larını öptü, “aman Efendim” dedi, “ben bir hata ettim, beni af­fedin. Benim yaptığım hata affedilmez ama Siz affedin” dedi. Peygamber Efendimiz, Vahşi’yi kaldırdı, “Tamam” dedi, “seni affettim.”

Düşünün. Peygamberin hayatta en sevdiği bir iki in­sandan birisi Hz. Hamza idi. Ama onun katilini bile affetti.

Yani şunu demek istiyorum efendim. Hepimiz ölümlü kalımlı bir dünyada yaşıyoruz. Yarına kim çıkar, kim kalır hiç belli olmaz. Ama bu­günden itibaren biz, iç dünyamızı arıtsak, temizlesek, bu küs­künlükleri, kırgınlıkları, dargınlıkları bir tarafa bıraksak, muhak­kak ki haklı taraflarımız vardır kırılmakta, üzülmekte. Ama ne olur bir kenara bıraksak efendim, affetsek, affedici olsak. Ve yarın sabahleyin uyandığımız zaman, sanki dünyaya yeni gel­miş gibi tertemiz bir gönül ile uyansak ne kaybederiz sorarım size? Ve bunu yapmamak için bir sebep var mı?

Yunus Emre bir şiirinde diyor ki; “Seni deli eden şey yine sendedir sen­de.” Biz başkalarına bazı hataları, kusurları için kızıyorsak, öf­keleniyorsak, kin tutuyorsak, acaba o kusurlar bizde yok mu? Biz böyle pir-ü pak yirmi dört ayar altından mı dünyaya geldik yani? Hepimizin çocukluğumuzdan itibaren işlediğimiz nice ha­talarımız var, nice kusurlarımız var, nice günahlarımız var. Ne olur affedici olsak. Affedebilsek. Allah rızası için birbirimize el uzatabilsek.

Bugünkü stres ortamını ortaya koyan gene bizleriz efendim. Yani bu stres denilen nesne uzaydan gelmiyor. Gene bizlerden çıkıyor. Peki o stresin yerine sadece sevgiyi, yardımı koya­bilsek...
Selam, saygı ve sevgi ile.

Sabri Tandoğan
Aziz Ruhları Şad Olsun.

*Selamlar, hayır dolu, esenlik dolu cumalar.*