Sayın Hatice Hakeri,

4.7.2007 tarihli mailinizi aldım.

1-) Kıymetli yavrum, benim nazarımda aslolan sadelik, yalınlıktır. İnsan manevi hayatta ancak böyle rahatça yürüyebilir, ve ilerleyebilir. Ortada insan, ve onun yaşantısının gerekleri olan duyguları, düşünceleri ve davranışları vardır. Bize düşen görev Kur’an’ın, Hadisin  ve sünnetin emrettiği şekilde yaşamak. Ortaya değer yargısı kavramını bile koymak bizi tabiilikten, sadelikten uzaklaştırır. Biz kim oluyoruz ki bizim değer yargımız olacak. Bir kimse misafir gittiği bir evde veya kaldığı otelde namaz kılmak istiyor, kıbleyi zanna göre tahmine göre bulmaya çalışacağı yere cebinden veya çantasından minicik bir pusula çıkarsa ortada hiçbir mesele kalmaz. Manevi hayata yön vermemiz de böyle. Şu değer yargılarını filan bırakalım. Allah ne diyor, Peygamber ne diyor, o kadar. Ortaya değer yargısı kavramı girdiği zaman kişisel duygular, düşünceler de karışıyor. Lütfen bunu bırakalım. İnancımız, Hazret-i Ömer’in buyurduğu gibi “Bir çöl kadınının ki kadar sade, basit ve yalın olsun. 2-) Sitem, her halükarda nefsani bir duygudur. Değil Peygamberler veliler de hiçbir zaman sitem etmemişler, bunu akıllarına bile getirmemişlerdir. İlişki kurduğumuz insan bizi kıracak, incitecek, bi sözde, bir davranışta bulunmuşsa yapılacak iş sitem etmek değil onunla bu hususu açıkca, medeni bir şekilde, dobra dobra konuşmaktır. Eğer karşımızdaki insan yanılıyorsa bunu kendisine açık açık söylemek gerekir. Ama kavga üslubuyla değil, incitici bir şekilde hiç değil, saygılı bir şekilde, efendice, mertçe söylemek gerekir. Eğer kabul etmiyorsa nefsani itirazlarda bulunuyorsa o zaman ilişki orda biter. Benim, ve bütün manevi büyüklerin davranış tarzı budur. Birçok veli tanıdım. Ellerini öptüm, sohbetlerinde bulundum. Hiçbirinde sitem olayının zerresini bile görmedim.durum böyle.

3-) Sevgide yerine göre ceza da vardır. Bir kimse hatalarında ısrar ediyorsa, nefsani davranışlarda ayak diriyorsa ona yerine göre bir takım cezalar verilebilir. Sevmek demek sevilmek demek nemrutların, firavunların izinden gitmek demek değildir. O zaman günümüzdeki özellikle bazı zengin ailelerin şımartılan çocukları gibi çok çirkin, insanlık dışı bir durum ortaya çıkar. Hayatta öyle insanlar var ki bir firavun gibi “ben böyleyim” diyor, “beni böyle kabul edin” diyor, “buna mecbursunuz” diyor. Yok öyle bir şey. Yapılacak iş bu gibi durumlarda birtakım cezai durumları uygulamaktır. Hiçbirimizin “ben böyleyim, beni böyle kabul edeceksin” demeye asla hakkı yoktur. Hiçbirimiz mükemmel değiliz, hiçbirimiz ideal değiliz. Hepimizin ayrı ayrı pek çok hatalarımız, kusurlarımız, noksanlıklarımız var. Gerçek bu iken bir insan çıkıp da “ben böyleyim, beni böyle kabul edeceksin” deyince yapılacak iş bir süre ondan uzak kalmaktır. 4-) Efendim, o kitapların bir özelliği var. O kitaplar yeryüzündeki bütün insanlar için yazıldı. İstedim ki öyle bir kitap olsun ki renkleri, dilleri, inanışları, ırkları, düşünceleri ne olursa olsun bütün insanlar o kitapları okuyunca huzur bulsunlar, sükuna kavuşsunlar, mutlu olsunlar, birbirlerini sevsinler, hayatı, yaşamayı, güzel sanatları, doğayı sevsinler. Sayfa düzeninden puntolara kadar kağıdın cinsinden satır aralarına kadar en ince nüanslara sonsuz bir dikkatle eğilindi. Bir süre sonra Allah’ın izniyle göreceksiniz pek çok dile çevrilecek, çağımızın ortak kültürü olacak. Yalnız onu bazı kimselerin yaptığı gibi bir kere okuyup kütüphane rafına kaldırmak kendi kendini aldatmaktan başka birşey değildir. Onları azar azar da olsa her gün tekrar tekrar okumak gerekiyor. Ordaki duygular, düşünceler damarlarımızda dolaşan kan gibi bizden olsunlar, içimize sinsinler. Söyleyeceklerim bu kadar.

Selam, sevgi ve saygı ile.

Sabri Tandoğan

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :