Sayın Ayşe Hanım,

4.7.2007 tarihli mailinizi aldım.

Kıymetli yavrum, baştan sona bir şiir gibi olan mailini ağlayarak okudum. O kadar içten, o kadar samimi olarak duygularını anlatıyorsun ki. Sevgili yavrum, hayatta herşeyin bir bedeli var. Köşedeki büfeden bir kibrit bile alsan insan faturasını ödetiyorlar. Şu kısacık dünya misafirhanesinde bunu herkes kendi yaşamında görebilir, müşahede edebilir. Acılar, ıstıraplar, çileler, hastalıklar, yanlış anlaşılmalar, terk edilmeler... Biri bitmeden diğeri geliyor. Aklanıyorsunuz. Zaten başka ne yapabiliriz ki? Elimizden ne gelir ki. Ama yavrum, manevi tekamül için bunlar gerekiyor. Sadece fakülteler bitirerek, sadece kitaplar okuyarak hiçkimse tekamül edemedi, olgunlaşamadı, insanı-ı kamil olamadı. Tabir caizse oyunun kuralı bu. Nasıl futbolun, voleybolun, basketbolun kendine göre kuralları varsa hayat oyununun, tekamüle giden yolun kuralı da bu. Acı, ıstırap, çile, gözyaşı. Ben yıllarca önce Ankara’da Hak yolunda yürüyen bir hanımefendiyle tanıştım. Ailede herkes hastaydı. Ama o mübarek insanı bir kere bile hayat savaşında yılmış olarak görmedim. Hep mütebessim, hep iyimser, hep olaylara pozitif olarak bakıyor. Ama her zaman, her şekilde. Ona olan sevgim, saygım, hayranlığım gün geçtikçe artıyor. O benim evladım yerinde. Ama içimden onun ellerinden saygıyla öpmek geçiyor. Bazı insanlara şaşıyorum, memleket memleket dolaşıp evliya arıyorlar. Ah, zavallı kardeşlerim. Bilseler ki aradıkları belki kapı komşusu, belki bir akraba, belki de kendileri. Kıymetli yavrum, sen, çok iyi bir yoldasın. Emin adımlarla yürüyorsun. Hedefine her gün biraz daha yaklaşıyorsun. Sana sevgi, saygı, hayranlık duymamak imkansız. Ne mutlu sana. Allah senden razı olsun. Tuttuğun altın olsun. Elinin değdiği hasta iyileşsin. İki dünyan cennet olsun. Yaşadığım sürece hep senin yanında olacağım. Diyeceklerim bu kadar. Sitemize anlam katacak, değer katacak maillerini daha sık bekliyor, selam, sevgi, ve saygılarımı sunuyorum.

Sabri Tandoğan

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :