Sayın Hatice Hakeri,

5.7.2007 tarihli mailinizi aldım.

Efendim, yazdığınız mail beni ürpertti. Ben de bugün aynı şeyleri düşünmüştüm. Biliyorsunuz Fenerbahçe’deki demiryolu tesislerini çok seviyorum. Oranın ıssızlığı, yalnızlığı, sessizliği, dalgaların şiir dolu gelişleri bana tarifi imkansız bir mutluluk veriyor. Denizle gökyüzünün birleştiği yere ürpererek bakıyorum. Oranın büyük bir köpeği var, kahverengi tüylü. İnanır mısınız o köpeğe büyük saygı duyuyorum. Öyle bakışları var ki beni ürpertiyor. “Aman Yarabbi”, diyorum, titriyorum. Aklıma Yunus’un mısraı geliyor.

“Benim bir karıncaya ulu nazarım vardır”

Ben de bu köpeğe böyle ulu nazarla bakıyorum. Muhteşem bir dünyada, muhteşem bir düzen içinde yaşıyoruz. Çocukken oyun oynardık. “önüm, arkam, sağım, solum sobe” derdik. Şimdi de çevreme bakıyorum, “önüm arkam, sağım solum mucizelerle dolu” diyorum. “Allah’ım bizleri nurunla aydınlat, bu dünyada da öbür dünyada da bizleri karanlıkta bırakma”. “Allah’ım” diyorum “bu dünyaya gelişimden itibaren ne kadar ne kadar insan, hayvan, bitki, eşya ve cemadat kalbi kırmışsam Senin huzurunda hepsinden af diliyorum, özür diliyorum. Onların da beni affetmelerini Senden niyaz ediyorum”. Efendim, günler geçiyor, takvimden yapraklar kopuyor, sona yaklaşıyoruz. Sona yahut ikinci başlangıca. Her ölüm bir yeniden doğuş değil mi? Allah’ın sarayının bir odasından çıkıp, başka bir odasına giriyoruz. Bütün mesele bizi manevi güzelliklerden ayıran, onları görmemize engel olan egonun, benliğin, nefsaniyetin örtüsünden sıyrılabilmek. Aslında bütün yazılanların, bütün söylenenlerin merkezinde bu fikrin olması gerekmez mi? Nefsaniyet bizi öyle sarıp sarmalamış ki birinin tuzağından kaçsak öbürünün tuzağına yakalanıyoruz. Allah sonumuzu hayır getirsin. Aslında bu dünya bir yeryüzü cenneti. Dağlarıyla, denizleriyle, gökleriyle, yıldızlarıyla o kadar güzel bir dünya, ki bana cennet gibi geliyor. Bütün bu güzellikleri algılamak, özümlemek, içimize sindirmek varken kavgalar, savaşlar, münakaşalar kırgınlıklar, dargınlıklar niçin? Einstein diyor ki “Bu çağda işlenen en büyük hata bir gülün açılışındaki inanılmaz, akıl almaz güzelliği görmemekten geliyor”. Oysa yıllarca önce büyük Yunus yürünecek yolu, varılacak hedefi ne güzel belirtmişti:

“Gelin tanış olalım,

İşi kolay kılalım

Sevelim, sevilelim

Dünya kimseye kalmaz”

Selam, sevgi ve saygı ile.

Sabri Tandoğan

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :