Bu sabah internetten bana gelen mesajlari kontrol ediyordum ki sevgili arkadasim Reyhan’in yollamis oldugu “Cepteki tehlikenin inanilmaz boyutlari” baslikli mektubu gordum. Hemen acarak dikkatle okumaya basladim. Yazi iki bilimadami Prof. Selim Seker ve Anil Korkut tarafindan yazilmis olan ‘Tehlikeli oyuncak’ isimli kitaptan bahsediyordu. Aslinda cok da iyi bildigimi sandigim gercekleri boyle uc dort sayfada ozetlenmis vede butun korkunc ve carpici detaylari ile karsimda goruverince urperdim birden. Ustelik bu kitap butun aciklamalari bilimsel verilere dayandiriyordu.

Kisaca cep telefonunun insan sagligi uzerindeki inanilmaz tahribatini, kansorejen etkisini detaylari ile anlatiyor ve de korunma yollarini acikliyordu. Evet su hic yanimizdan ayirmadigimiz, hatta cocuklarimizin ellerine de tutusturup saatlerce konuslamarina oynamalarina izin verdigimiz mucizevi alet.!!! Aslinda az cok bu zararlarinin farkinda oldugumuzdan biz kendi adimiza kullanimi en aza indirmeye calisiyorduk ama bu yazidan sona daha da dikkat etmeliyiz diye dusundum.

Evet once televiziyon sonra video oyunlari, bilgisayar ve bilgisayar oyunlari, simdi de cep telefonlari….. Bize sunulan teknoloji nimetlerini yanlis , gereksiz ve bilincsiz kullanirsak nasil da namlusu bize cevrilmis, tehlikeli birer silah oluveriyorlar….

Bundan iki uc yil once de bilgisayar ve video oyunlari ile ilgili benzer bir kitabi okuyunca boyle panige kapilmistim. Detayli olarak, bu teknolojik oyunlarin insan beden ve ruh sagligi uzerindeki inanilmaz tahribatini anlatiyordu. Goz bozukluklari, kas bozukluklari, , sinir sistemi ve gelisim bozukluklari, kalp krizi riski, yuksek tansiyon, sindirim bozukluklari ve daha pek cok fiziksel hastaliga yol actiklari gibi, depresyon, kisilik gelistirememe, sosyal gelisim bozuluklari gibi psikolojik ve ruhsal yonden de insani hasta ediyorlardi. Sonucta o kitabi yazan arastirmaci ve doktorlar da bu tur oyunlarin gunde yarim saat ile kisitlanmasi gerektigi konusunda uyarida bulunuyorlardi.

Biz oncelikle ana babalar olarak, canimizdan cok sevdigimiz yavrularimiza iyilik ettigimizi sanarak onlara bu teknolojik imkanlari sunarken aslinda onlarin beden ve ruh sagligi ile oynadigimizin farkindamiyiz acaba?

Bundan alti yedi yil kadar once idi . Bir kis gunu cocuklari guzelce giydirdim gezmeye gitmek uzere evden ciktik. Daha birkac adim atmistik ki buyuk kizim birden one dogru egildi elleri ile coraplarini cekerek ve bacaklarini tutarak “coraplarim dusuyo “diye aglamaya basladi. Baktim coraplarinda birsey yok. “Evladim yok bisey haydi yuruyelim dedim “ olmadi . Kucagima almayi denedim ama nafile . O hic ondan beklemedigim bir inatla sanki oldugu yere cakilmis kalmis yuksek sesle bagirip agliyordu. Dort yaslarindaydi, o gune kadar hic boyle birsey yapmamisti. Ikna etmek icin biraz daha ugrastim, basaramayinca caresiz eve donduk.Eve girince sakinlesti. Ustunu degistirdim, coraplari inceledim hicbir bozukluk goremedim. Aksam uzeri bu kez baska biryere cikmamiz gerekti. Uzerine askili pantolon giydirdim ve evden ciktik. Bu kez daha merdivenlerde egilip bacaklarina sarilarak pantolonum dusuyor annecim nolur disari gitmeyelim diye ciglik cigliga aglamaya basladi. Ama bu aglama oyle inattan, yaramazliktan yada kapristen olan aglamaya benzemiyordu. Cocuk korku icinde agliyordu. Birden beynimde bir simsek cakti. Egildim kizimi kucagima aldim . Sakin bir sesle “annecigim sen gece ruya gordun mu?” Diye sordum. Birden gece bir ara uykusunda agladigini hatirlamistim. Evet anlaminda basini salladi. “Hadi anlat bakalim anneye ne gordun…” dedim. Sesi titreyerek:” O filimdeki sarkici kiz varya saclari yesil dik dik olan o kocaman uzun tirnaklari ile bacaklarimi kaziyip kanatiyordu” dedi. Evet, bir iki gun once bir muzik kanalinda gordugu bir video klip ti butun bunlara sebep.
Bir rock sarkicisi saclari yesil gozlerinin etrafi kapkara boyali parmaklarinda uzun takma sipsivri tirnaklar ile sert bir rock sarkisi soyluyordu. Ancak klip bir sarki klibindan cok korku filmi gibiydi. Cocuklari seyrederken yakalamis korktuklarini farkedip hemen baska kanali cevirmistim. Ancak gec kalmistim demek ki. Cocukcagiz oylesine etkilenmisti ki once ruyasi kabusa donmustu simdi de gupegunduz sokaga ciksa o sarkici kiz gelip kendisine saldiracak saniyordu. Bizim bu olayi unutup normale donmemiz gunler surdu.
Birdaha da muzuk klipleri yayinlayan kanallari hic acmadik. Televiziyon programlarinda cocuklarimiz icin daha bir secici olduk. Evet televiziyon denilen teknoloji harikasi bizi goz bozukluklari ve benzeri fiziksel hastaliklarin yanisira belki onlardan daha cok psikolojik ve ruhsal tahribat ile de tehdit ediyordu. Gun gectikce de bu tahribatin boyutlarinin genisledigini farkediyoruz. Simdi burada hicbir Turk kanalini seyredemiyoruz ve bundan da hic sikayetimiz yok , ihtiyac hissetmiyoruz.

Bilgisayar oyunlarina gelince, zararlari hakkinda daha onceleri bilgilendigimiz icin hic video ve bilgisayar oyunlari almadik ve oynamadik. Sadece zeka gelistirici bazi oyunlari secerek kisa sureli olmak uzere onlari oynuyoruz.

Peki simdi bu cep telefonlari. Onlari da zaten hic uzerimizde tasimazdik, kendimizden uzak bir koseye birakirdik, lazim olmadiginda sirf sohbet olsun diye kullanmazdik….. Ama simdi oturup bir daha dusunecegiz. Hic olmaza , zararlarini en aza indirmeye calisacagiz. Kendimiz icin ve ozellikle cocuklarimiz icin. Bu beden , bu yasamda bize emanet. Ona Yuce Rabbimin bir emaneti olarak cok iyi bakmaliyiz. Kucuk ihmaller buyuk zararlar doguruyor. Sonra bir gun geri donup “Ah keske!” dememek icin bu gunden onlem almak gerekiyor…..

Efendim ,
Butun gonul dostlari ile bunlari paylasmak istedim. Saygi ve hurmetle ellerinizden opuyorum.



Ozden CICEK
Creative Wood Painting Lady
Dubai
www.ozdencicek.com

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :