Saygılar Sabri Bey Amca, ellerinizden öperim.

Geçen gün bir arkadaşım ki, kedisiyle yani tanıştım, bir gün iş yerime geldi ve “bunlar seviyorsun, biliyorum” diyerek küçük bir cep kitabı şeklinde bir kitap bıraktı ve hemen gitti. Kitap, Mardin İl Müftülüğü’nün genel kültür yarışmaları için hazırladığı eğitici bir kitaptı. Kitapta bir öykü (gerçek mi değil mi bilmiyorum) öylesine hoşuma gitti ki hemen aklıma Siz geldiniz. Bu öyküyü Sabri Amcama ve tüm Gönül Dostlarına göndermek istedim. Müsaade ederseniz bu öyküyü Sizlerle paylaşmak istiyorum. Müsaadenizle…

“Bir profesör, sosyoloji sınıfındaki öğrencilerini Baltimore şehrinin kenar mahallelerine göndermiş ve o bölgede yaşayan 200 erkek çocuğun durumlarını araştırmalarını ve her bir çocuğun geleceği hakkında bir değerlendirme yapmalarını istemişti.

Öğrencilerin hemen hepsi bu çocukların hiçbir şanslarının olmadığını dile getirmişlerdi.

Bundan tam yirmi beş yıl sonra bir başka sosyoloji profesörü, araştırmaları esnasında bu çalışmayı buldu ve öğrencilerden bu projeyi sürdürmelerini ve aynı çocuklara ne olduğunu araştırmalarını istedi.

Öğrenciler, o bölgeden taşınan yada ölen 20 çocuk dışındaki 180 çocuktan 176’sının olağanüstü bir başarı gösterip, avukat, doktor ya da iş adamı olduklarını ortaya çıkardılar.

Profesör çok etkilenmişti ve bu konuyu izlemeye karar verdi. Birer yetişkin olan o çocukların hepsi o bölgede yaşadıkları için, her biri ile buluşma şansı oldu.

“O koşullarda nasıl bu kadar başarılı oldunuz?” sorusuna verdikleri cevap hep aynıydı: “Mahalle okulunda bir öğretmenimiz vardı. Onun sayesinde…

Profesör, bu öğretmeni çok merak etmişti. Hala hayatta olduğunu öğrendiği yaşlı öğretmenin izini bulması zor olmadı. Kendisini ziyaret etmek için evine kadar gitti. Karşısında yılların yüzüne eklediği kırışıklıklara rağmen hala dinç duran bir yaşlı kadın buldu. Merakla yaşlı kadına bu çocukları kenar mahallelerden kurtarıp, başarılı birer yetişkin olmalarını sağlamak için kullandığı sihirli formülün ne olduğunu sordu..

Yaşlı öğretmenin gözleri parladı ve dudaklarının kenarında bir gülümseme belirdi:

“Çok basit” dedi, “ben o çocukları çok sevdim.”

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :