Sayın Nuri Güngörmüş,

27.7.2007 tarihli mailinizi aldım.

Kıymetli yavrum, sen doğru düşündün. Allah’a yoklukla yaklaşmak demek kendi varlığımızdan, nefsaniyetimizden egoizmimizden uzaklaşarak Allah’a yaklaşmak demektir. İnsanın başına ne gelirse nefsaniyetinden geliyor. İnsanın en büyük düşmanı kendi nefsaniyeti. Ama ne yazık ki bu konu hem layıkı vechile bilinmiyor, hem de gerektiği şekilde işlenmiyor. Bırakın tasavvufu eski İstanbul terbiyesinde bile egoizmden, bencillikten, nefsaniyetten uzak durumlar yaşanırmış. Bir köşkün, bir yalının önünden geçilirken sorarlarmış, “Efendim, bu köşk sizin mi? Bu yalının maliki siz misiniz?” Cevap verilirmiş, “Estağfirullah efendim, biz emaneten oturuyoruz”. Gerçekten öyle değil mi? İnsanın hayatta benimdir diyebileceği neyi var? Hiçbir şey. Bütün mesele şu dünya hayatında nefsimizin kölesi olmadan efendi gibi yaşayıp, Allah’a yaklaşmaya çalışabilmek. Hepsi bu. Gerisi boş laf.

Selam, sevgi ve saygı ile.

Sabri Tandoğan

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :