Günlerden bir gün, köylerden birinde, adamın
birinin eşeği, kuyunun birine düşmüş.
Belki kör bir kuyuydu, ağzı tahtayla
kapatılmıştı,
Belki, üzerine de toprak dökülmüştü. Zamanla tahta çürüdü,
zayıfladı, toprakta biten otları yemek isteyen eşeğin ağırlığını
çekemedi.
Hayvancık saatlerce acı içinde kıvrandı,

Bağırdı kendi dilinde.

Sesini duyan sahibi gelip baktı ki vaziyet kötü. Zavallı eşeği
kuyunun dibinde melül mahzun bakınıyor.

Üstelik yaralanmış.
Karsılaştığı bu durumda kendini eşeği kadar zavallı hisseden
adamcağız
köylüleri yardıma çağırdı.

Ne yapsak, ne etsek, nasıl çıkarsak soruları havada kaldı.

Sonunda karar verildi ki kurtarmak için çalışmaya değmez.
Tek çare, kuyuyu toprakla örtmek.

Ellerine aldıkları küreklerle etraftan
kuyunun içine toprak attılar.
Zavallı hayvan, üzerine gelen toprakları, her seferinde
silkinerek dibe döktü.

Ayaklarının altına aldığı toprak sayesinde her an biraz
daha yükseldi ve sonunda yukarıya kadar çıkmış oldu.

Köylüler ağzı açık bakakaldı.
Hayat, bazen bizim de üzerimize abanır.

Toz toprakla örtmeye çalışanlar çok olur.

Bunlarla bas etmenin tek yolu,
yakınıp sızlanmak değil, düşünüp silkinmek ve kurtulmak, aydınlığa
adim atmaktır.
Kör kuyuda olsak bile...

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :