Sayın Cansu Uyar,

1.8.2007 tarihli mailinizi aldım.

Kıymetli yavrum, önce yaş gününü kutlar, bütün günlerinin huzur, sağlık ve güzel ve faydalı çalışmalarla dolmasını dilerim. Duayı ben Yüce Yaratıcımıza karşı duyduğumuz büyük aşkın arzı olarak görüyorum. Birşey istemek için dua etmek beni rahatsız ediyor. Çünkü Yüce Yaratan bize öyle şeyler vermiş ki acaba biz onların hangi birine layığız? Layık olmak için ne yaptık, bir düşünsek. Acaba sırtımızdaki elbiseye layık mıyız, yediğimiz yemeğe, yattığımız yatağa layık mıyız? Sonsuz şükürler olsun görebiliyoruz, işitebiliyoruz, anlayabiliyoruz, hatırlayabiliyoruz. Bunların hangi birine layıkız? Layık olmak için ne yaptık? Yapacağımız şey bence şu: Verilen nimetlere mütemadiyen şükretmek. Bu suretle biraz olsun teşekkür borcumuzu kısmen ödeyebilmek. Bakıyorum çevreme, insanlar bir doyumsuzluk içindeler. Hep daha diyorlar, hep daha... Peki nereye kadar? İnsanda şükür duygusu olmayınca doyumsuzluk da, ataminsizlik de o oranda artıyor. Anadolu’da bir laf vardır, aç gözlü insanlar için “Gözünü toprak doyursun” derler. Biz fakültede iktisat okurken bize “insanların ihtiyaçları sonsuzdur” diye öğretmişlerdi. Hiçbir zaman bu fikri benimsemedim. Ben de diyorum ki “İnsanların ihtiyaçları o kadar az ki”. Günümüzün materyalist anlayışı içinde sevgisizlikler, ilgisizlikler hep madde ön plana çıkarılarak tatmine çalışılıyor. Başarılı olabiliyorlar mı? Ne gezer. En doyumsuz insanlar zenginlerin arasından çıkıyor.

Kıymetli yavrum, demek istediklerimi bilmem anlatabiliyor muyum? Yeni maillerini bekliyor, selam, sevgi ve saygılarımı sunuyorum.

Sabri Tandoğan

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :