Sayın Ayla Belen,

14.8.2007 tarihli mailinizi aldım.

Kıymetli yavrum, yazdığın mail beni ürpertti. Önce gerek nöbete kalan kızın Burcu Hanım ve onları düşünüp börek hazırlayıp götürmen daha da önemlisi o asansördeki  Yusuf çocuk. Yanan elleriyle topluma hizmet etmek aşkı ve heyecanı içinde oluşu. İnan beni yaşadığım sürece düşündürecek. İşte diyorum hayat bu, yaşamak bu. Her halükarda insanları sevmek ve onlara faydalı olmak için çalışmak. O Yusuf çocuk yanan elleriyle ne güzel bir hizmet veriyor ve insanlara ne güzel örnek oluyor. Allah, bir gününü bin etsin. Allah, iki dünyasını cennet etsin. Herhangi bir sıkıntısı olduğu zaman çok insan kendini sigaraya atar, içkiye atar, dedikoduya atar, uyuşturucuya atar, bunlardan medet umar. Oysa bir sıkıntıyı, bir bunalımı defetmenin en güzel yolu bir iyilik yapmak, bir insanın kalbine mutluluk vermek, mustarip bir insanın acısını paylaşmak ve bir insanın gözyaşına ortak olmaktır. Aynı noktaya bakarak gözyaşı dökenler dünyanın en asil insanlarıdır. O Yusuf çocuğa nasıl sevgi, saygı duydum, anlatamam.

Selam, sevgi ve saygı ile.

Sabri Tandoğan

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :