SELAMUN ALEYKÜM EFENDİM

         Değerli buyüğüm size bi sorum olacak bir konu var beni derinden üzüyor  bu konu ve tavırlar içinde nasıl davranmam gerektiğini bilemiyorum  onlar benim en yakınım ve bana hakkı geçen insanlar onları da kırıp haklarına girmek istemiyorum bana yardımcı olmanızı umut ediyorum

     Efendim ben 28 yaşında ailesiyle yaşayan bekar bir bayanım  yedi yıldır üniversiteden  sonra hemen çalışmaya kendi ayaklarımın üzerinde durmaya başladım çok şükür Rabbime  aileme ve çevreme de elimden gelen maddi ve manevi desteği hiç esirgemedim işden bazen o kadar yorgun düşüyorum ki beni evde hiç kimse anlamıyor sanki tatilden dönmüş muamelesi yapıyorlar ne yapıyorsun sanki oturduğun yerde diyorlar  sanki benim onlara yaptığım herşey onlara o kadar doğal ve sıradan geliyorki yaptıklarıma karşılık evden ne saygı ne sevgi görüyorum .

     Babam hayatı boyunca para biriktirmiş hatta hastalık haline gelmiş  ev almakla ömrü geçmiş ve sevgisini gösteremeyen bir insan Annem ise babamın baskısı ile ezilmiş hiç bir maddi gücü olmayan babamın en küçük bi paranın bile sorulması karşısında  bunalmış ve şimdi de biraz sinirsel sıkıntılarla  uğraşan ve o da maalesef sevse de sevgisini yansıtamayan biraz da benim değerimi anlamayan ya da anlayıp ama bana alışmış bir insan ben yedi yıl çalıştıysam yedi yıl annemin çektiklerini bildiğim için onun bir dediğini ikiletmedim ve diğer aile üyelerine aynı şekilde ama bundan duyduğum mutluluğu hiç birşeyde alamadım. Ben onlara ben size yardım ediyorum beni pofpoflayın demiyorum asla öyle düşünüp alçalamam onlar benim ailem yapmalıyım da ama babamın burası otel değil tabi verceksin , annemin  yorgunluğumu hiç aldırış etmeden küçük kardeşimi gün boyu bekletip beni evin işleri için beklemesi zoruma gidiyor.

     Üç yıl önce bi doktora aşık olmuştum ya çok güzel karekterli bir insandı ya da ben onu öyle görmek istedim üç yıl oldu ayrılalı ama kalbimde onun yeri dün gibi sımsıcak hiç bişey eksilmedi o evlendi şimdi  Allah mesut etsin.  ve kalbim ve gönlüm artık kimseyi sevecek güçte değil yani hayattan hiç bi beklentim ve beni hayata bağlayacak hiç bişeyim yok gibi geliyor. Herşeyi iç dünyamda yaşayan bir insanın üzüntüleri paylaşmayı sevmiyorum biliyorum çünkü Rabbimden başka derman yok bana , mutluluklarımı da paylaşmaktan çekinmem içim coşar ben sussam gözlerim ve yüzüm güler saklayamam, üzülünce bi sessizlik olur kimseyle konuşmak istemem yanlız kalmak isterim  biraz sizinle konuşmak içimi rahatlattı çok dolmuşum diyeceksiniz bunlar da dert mi çile mi ama halime hep şükretmekle birlikte bazı şeylere üzülmemek elimde değil.

   Sizin bana ışık tutan  nasihatlerinize ihtiyacım var . Şimdiden teşekkür ederim. Allaha emanet olun.

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :