Sayın Güney Erel,

26.8.2007 tarihli mailinizi aldım.

Kıymetli yavrum, son derece önemli bir konuya değinmişsin. İnsan olarak doğan herkesin içinde Nur-u Muhammedi vardır. İnansın, inanmasın, bu açılmak için bekleyen bir ilahi tohumdur. Duruma göre, şartlara göre, alınan etkilere göre bazan açılır, serpilir, büyür, gelişir. Bazan olduğu gibi kalır. Şöyle bir örnek verelim. Elinde dünyanın en güzel gül tohumu olsa onu bir çelik kasada sımsıkı muhafaza etsen, onun serpilip büyümesine, içindeki güzellikleri ortaya koymasına imkan var mı? Bugün gerek dünyada, gerek ülkemizde öyle zor şartlar altında yaşıyoruz ki aile, okul, toplum üçgeni el ele veriyor, Necip Fazıl’ın tabiriyle

“Kandillere katran döküyor geceler “.

Bu şartlar altında bu muhteşem tohum nasıl içindeki güzellikleri gösterecek bir ortam bulacak? Orada nasıl serpilip, gelişecek? Bazı kimselerde o ilahi tohum açılmamış bir mektup gibi toprağa gidiyor. Yıllarca önceydi. Bir kimse benimle tanışmak istedi. “Ama” dedi, “ben, hem ateistim, hem komunistim. Beni kabul eder misin?” “Tabi kardeşim”, dedim. “Yeryüzündeki bütün insanlar tek istisna olmadan benim yakınım, kardeşim, canım, ciğerim. Senin ateist ve komunist olman neden dost olmamıza engel olsun?” Ve dostluğumuz başladı. O bana komunizmi ve ateizmi anlatıyordu. Saygıyla dinliyordum. Ben de ona İslamın güzelliklerini, inceliklerini, evrenselliğini anlatıyordum. Bir gün geldi, “Sana birşey söyleyeceğim ama utanıyorum”. “Hiç çekinme kardeşim” dedim. “Bana herşeyi anlatabilirsin”. “Ben” dedi, “namaza başlamak istiyorum. Ama kimseye söyleyemiyorum. Namaz kılmayı öğretir misin?” “Hay, hay kardeşim” dedim. Ve günler böyle geçti. Bir gün eve geliyorum, yağmur bardaktan boşanırcasına yağıyor, o, karşı istikamete gidiyordu. “Hayrola” dedim, “nereye böyle?” “Demin” dedi, “ezan okundu, cemaatle nemaz kılmaya gidiyorum”. Öyle heyecanlandım ki, kendimi tutamadım ağlamaya başladım. Aman Yarabbi, bir süre önce ateist ve komunist olduğunu söyleyen bir kardeşimiz cemaatle namaz kılmanın güzelliğini yaşamak için bu yağmurda camiye gidiyordu.

Hayat böyle yavrum, kimin içinde ne var bilmiyoruz. Gelin biz bütün insanları sevgiyle, saygıyla, Muhammedi bir aşkla kucaklayalım, bağrımıza basalım. Yunus Emre

“Tehi görme kimesneyi

Hiç kimesne tehi değil”

diyordu.

Selam, sevgi ve saygı ile.

Sabri Tandoğan

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :