Sayın Ayla Belen,

26.8.2007 tarihli mailinizi aldım.

Kıymetli yavrum, mailinde son derece önemli bir onuya el atmışsın. Ölmek üzere olan bir hasta makinelere bağlanıyor, güya ömrü uzatılıyor. Yarabbi, bu ne biçim mantık, bu ne biçim felsefe? Bu ömrü uzatma mı, yoksa ona işkence mi? Bu ne biçim ömür uzatma ki her saniyesi ayrı bir ıstırap oluyor. Sadece nefes almak yaşamak mıdır? Bana bu çağdaş bir işkence gibi geliyor. İşkence, zulüm, kötülük...bu adamlar iş yaptıklarını mı sanıyorlar, insaf ya hu. Bırakın adam ağız tadıyla zemzemini alarak, Kelime-i Şehadet getirerek son nefesini versin. Bir dünyadan bir dünyaya göçülüyor. Bırakalım bu iş rezilce müdahalelerden uzak, ağız tadıyla, insanca, efendice, medenice olsun. Nasıl bir kimse kampana çalıp da tren yola koyulunca nasıl pencereden el ederse insanlar da son nefeslerini verirken”Ey dünya” desin, “senin ekmeğini yedim, suyunu içtim, insanlarını sevdim, onlar tarafından sevildim. Elveda ey hayat, hakkını helal et” diyebilsinler. Zaten yavrum, ben ölüme inanmıyorum. Bir dünyadan başka bir dünyaya göçüyoruz. Hayat devam ediyor. Ama bu dünyaya vedamız bıraksınlar da bir hoş, bir güzel olsun. Aşkla, şiirle dolsun. Bu veda anını insanı birtakım makinalar bağlayarak burnundan getirmeye kimin ne hakkı var? Sanki bu yaşamak mı? Bence ateist tıbbın bir canavarlığı...bir türlü kabul edemiyorum. İnşallah benim başıma böyle bir rezillik gelmez. Huzur içinde, Yüce Allah’ımın muhteşem sarayının bir odasından, başka bir odasına iman ile çene kapayarak göçerim. Ve Ömer Hayyam gibi derim ki

“Sevginle gireceğim toprağa

Sevginle çıkacağım topraktan”

Allah, cümlemize dünyada da ahirette de aşk ve iman içinde yaşamayı, aşk ve iman içinde göçmeyi nasip etsin. Mezarımız sadece sevgiyle dolsun. Bizi ziyarete gelenler oradan gönülleri sevgiyle dolu olarak ayrılsınlar.

“Duyuyor, biliyor, inanıyorum ki

Yaşamak sevgilerle güzel

El le tutuşup ilan edelim

Aşk gelicek, cümle eksikler biter...”

Şöyle de devam edebiliriz:

“Ben cihanın altın terazisine

Ağırlığımca sevgi vermişim

Ses edin uzak milletlerin gençleri

Bütün antenlerimi germişim”

Ne olur günlerimizin kadr-ü kıymetini bilelim. İç dünyamızı sadece ama sadece sevgiyle, saygıyla, edeple, hizmetle dolduralım. Kin, nefret, düşmanlık, küslük, dargınlık bizim için sadece lügatlardaki kelimeler olarak kalsın. Hep sevelim, hep sevelim. Göreceğiz ki

“Bir gün unutulmuş bir aynadan

Bütün sevgiler size dönecek”.

Unutmayalım ki sevenler sevilir. Sevgi toprağa atılan bir tohum gibidir. Muhakkak yeşerir. Yunus onun için

“Sevelim, sevilelim, dünya kimseye kalmaz”

diyor.

Ne mutlu “Sevmek devam eden en güzel huyum” diyebilenlere.

Selam, sevgi ve saygı ile.

Sabri Tandoğan

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :