Sayın Fatmagül Hanım,

10.9.2007 tarihli mailinizi aldım.

Kıymetli yavrum, mesele Allah karşısında, hayat ve insanlar karşısında içi dışı bir, samimi, yürekten olabilmek, davranabilmek. Gülten Akın, bir şiirinde

“Gönülce söyle bana, dilinden bilmem”

diyor. En güzel anlaşma gönülden gelen, gönülden gönüle olandır. Biz, birtakım kelimeleri sıralamakla iş yaptığımızı sanıyoruz. Bu, kendi kendini aldatmaktan başka nedir? Hitaplarımız, mesajlarımız, sözlerimiz gönülden gelmedikçe neye yarar? Özellikle günümüz insanları söze değil, öze bakıyorlar. Ve kendilerine hitap eden kimseler yürekten söylemiyorsa omuz silkip gidiyorlar. Bu o kadar önemli bir mesele ki yürekten seslenemediğimiz zaman en yakınımız bile omuz silker, sırtını döner, geçer gider. Bir şarkıda

“O kadar yürekten çağırma beni

Bir sabah ansızın çıkagelirim”

deniliyor. Bir zamanlar devrimci geçinen, ilerici geçinen bazı kimseler Mehmet Akif’e dil uzatıp, ileri geri konuşurlarken Nazım Hikmet, ona sahip çıkmış,

“Akif, inanmış insan, büyük adam”

demişti. Bu o kadar önemli bir mesele ki içten, yürekten gelmedikçe insanların konuşmaması daha güzel olur. Hiç olmazsa kendilerini küçük düşürmezler. Yunus Emre

“Söz ola kese savaşı

Söz ola kestire başı

Söz ola ağulu aşı

Yağ ile bal ide bir söz”

diyor. Aman dikkatli olalım, rol yapmayalım. Kimseyi kandırmaya çalışmayalım. İnsanın içi neyse, dışı da odur. Her kap içinde bulunanı sızdırır. Yağ küpünden yağ sızar, bal küpünden bal sızar. Bu gerçeği unutmayalım.

Selam, sevgi ve saygı ile.

Sabri Tandoğan

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :