Sayın Çiğdem Seçkin Gürel

13.9.2007 tarihli mailinizİ aldım.

Kıymetli yavrum, mailin beni uzun uzun düşündürdü. Ramazan ayını düşündüm, çocukluk günlerimi düşündüm. Bazan üzüldüm, hayretler içinde kaldım. Benim çocukluk ve gençlik yıllarımda o çok pis, çok iğrenç bir adet vardı. İnsanlar otuz gün oruç tutarlar,  ertesi gün bayramda birbirlerine boyalı likörler ikram ederek bayramı kutlarlardı. Daha beş yaşındayken bu işe aklım ermezdi. O zamanlar likör takımları satılırdı. Ya kristalden, ya gümüşten olurdu. Daha bayramdan bir hafta evvel evlerde likör telaşı başlardı. Buz likörü, nane likörü, vişne likörü, rengarenk boyalı alkoller alınırdı. Yan yana dizilirdi. Sanki biri noksan olsa ayıpmış, günahmış gibi bir psikoloji içine girilirdi. Bugünkü inanmış gençler bu rezilliği, bu ahmaklığı hayal bile edemezler. Ama o günler öyleydi. Daha beş yaşındayken düşünür düşünür, “Bu ne perhiz, bu ne lahana turşusu” derdim. Çok şükür bu iğrenç tören bitti. Artık ne likör var, ne likör takımı.

Ramazan ayını sadece belli süreler içinde aç ve susuz kalmak olarak düşünmek ahmaklığın bir başka çeşidi değil midir? Bu işin zahiri tarafı. Evet, imsak ile sahur arasında yenilmeyecek, içilmeyecek. Eyvallah, tamam. Can, baş üstüne. Ama iş bununla bitiyor mu? Bir de işin mana cephesi var. Sakin olmak, edepli olmak, yavaş sesle konuşmak, münakaşa yapmamak, tartışmaya girmemek, harama bakmamak, haram konuşmamak, dedikodudan uzak kalmak, bir yerden başka bir yere laf taşımamak, malayani ile meşgul olmamak, Allah’a ve Peygambere daha çok yaklaşmak için Kur’an ve Hadis okumak ve üzerlerinde tefekkür etmek. Bu durumlara riayet edilmeden oruç tuttuklarını sananlar için Resulullah Efendimiz “Onların bütün yaptıkları sadece aç kalmaktır” buyuruyor. Aman dikkatli olalım. Elimizi, gözümüzü, düşüncemizi haram düşünceden uzak tutmak için ne mümkünse yapalım. Edep, kibarlık, zarafet ve incelik tek düşüncemiz olsun. Özellikle bu mübarek günlerde fakirleri, garipleri, yalnızları daha çok düşünelim. Yanımızda, yöremizde, mahallemizde, oturduğumuz apartmanda ne kadar yalnız, çileli ve mahzun yaşayan insan varsa Allah rızası için onlarla daha çok ilgilenelim. İftara çağıralım, onlara yemek götürelim, yerine göre öksüz, yetim çocukların başlarını okşayalım, hatırlarını soralım, onların gönüllerini kitap, defter, kalem alarak memnun etmeye çalışalım. Öyle insanlar var ki bir tebessüme, bir güler yüze bile muhtaçlar. Ne olur, onların kapılarını çalsak, memnun etmeye gayret etsek.

Merhum Samiha Ayverdi Hanımefendi özellikle mahallenin çocukları için iftar günleri tertiplerdi. Güzel sofralar hazırlar, kapıda onları bir kral, bir kraliçe gibi karşılardı. Onları sofraya buyur ederdi. İftar saatine kadar İslam büyüklerinden güzel menkıbeler anlatır, onlara unutamayacakları hikmetler söylerdi. Aman Yarabbi, düşünüyorum da bu ne edep, bu ne incelik, bu ne hassasiyetti. Hastanelere gitmek, ziyaretçisi olmayan hastaları ziyaret edip, hatırlarını sormak ne güzel bir adettir. Hayatta hepimiz yaşımız, sosyal ve ekonomik statümüz ne olursa olsun açık konuşalım, biraz sevginin, biraz saygının, biraz ilginin özlemi içinde değil miyiz? Kendimizden baha biçelim. Uzaktaki dostlarımızı telefonlarla arasak, Ramazanlarını kutlasak, yakındakilerle iftar sofralarında beraber olsak ne güzel olur değil mi?

Bu mübarek günlerin yüzüsuyu hürmetine eş dostun çocuklarına, torunlarına çeşitli vesilelerle güzel kitaplar, güzel defterler, boyalı kalemler götürsek. Eskiler “Yarım elma, gönül alma” derlerdi. Önemli olan verilenin maddi kıymeti değil, hatırlanmanın, ilgi duyulmanın güzelliğidir.

Kıymetli yavrum, Allah nasip etsin, daha nice güzelliklerle bugünlerin kıymetini bilelim. Elimizden geldiği, gücümüzün yettiği kadar birşeyler yapmaya gayret edelim.

Selam, sevgi ve saygı ile.

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :