Sayın Özden Çiçek,

23.9.2007 tarihli mailinizi aldım.

Efendim, çağın en önemli sorununa değinmişsiniz. Gerçekten bugün bir çocuğu iyi yetiştirmek ordularla savaşmak kadar güç ve çetin...ailenin verdiği değer yargılarından ve ailede yaşanan güzelliklerden çocuğu uzaklaştıran o kadar çok şey var ki. Bu savaşta ailenin galip gelmesi pek müşkül. Karşı taraf öyle bastırıyor ki. Yapılacak iş nedir? Şimdi onu görelim. Anne baba öyle gayret harcamalı ki çocuk evde daha mutlu olmalı. Evde daha büyük mutluluklar, güzellikler yaşamalı. Braber okumalar, okumalar üzerinde beraber sohbetler, ve bu sohbetlerin konusunu kitaptan, hayattan uyarlamalar... Beraber düzeyli, kaliteli müzik dinletileri,  bir tarafta klasik batı müziği, bir taraftan klasik Türk müziği. Ben Beethoven’i, Mozart’ı, Bach’ı, Wagner’i, Mendelsson’u, Itri’yi, Dede Efendiyi, Üçüncü Selim’i severek dinleyen bir çocuğun okuldaki basitliklerden, malayaniden, kabalıklardan zevk alacağına inanmıyorum. Hayat öyle güzelliklerle dolu ki edebiyatın, müziğin yanında resim, doğa güzellikleri ayrı bir alem. “Natural Geograpy” programları Cd’ye alınarak tekrar tekrar zevkle, hayretle, ürpererek dinlenebilir. Üstelik bunların bir kısmı piyasada mevcut. Aile içinde desen çalışmaları, insanları dinlendirir, huzur verir, mutluluk getirir. Zamanla desenden suluboyaya, yağlıboyaya geçilir. Beraber şiir okumaları, gençlere mutlu anlar yaşatır. Keza beraber dil çalışmaları , bir dili incelikleriyle öğrenme heyecanı ne büyük güzellikler getirir. Tatil günlerinde beraber yapılan yürüyüşler ne güzeldir. Bazan mutfakta beraber yapılan bir pasta, bir kek, bir börek onları o kadar mutlu eder ki...

Bu örnekleri daha yüzlerce sıralayabiliriz. Peki biz ne yapıyoruz? Bunların hiçbirine tevessül etmiyor, sadece bozuk plak gibi “otur dersini çalış, otur dersine çalış” diye tekrarlıyoruz. Haliyle o çocuk arkadaşlarına, çevreye uyuyor. O pislikler ona daha tatlı geliyor. Ve bizler iyi yetişememenin bütün faturasını o zavallı gençlerin üzerine yıkıyoruz. Sonra da utanmadan, arlanmadan “Efendim, bu çocuk adam olmaz” diye nutuklar atıyoruz. Olayın seyri kısaca bu değil midir? Çocuk, biraz dinlenmek istiyor. Biraz havanın değişmesini istiyor. Biraz sevgi ve ilgi istiyor. Biz bozuk plağımızı çalarak çocuklarımızın üstüne, üstüne gidiyoruz.

Efendim, işte günümüzdeki gerçeklerin kısaca öyküsü bu. Ama ne yazık ki toplumda bunları anlatan, duyurmaya çalışan kimseler o kadar az ki. Allah sonumuzu hayır getirsin.

Selam, sevgi ve saygı ile.

Sabri Tandoğan

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :