Sayın Esra Hanım,

1.10.2007 tarihli mailinizi aldım.

Kıymetli yavrum, ondokuzuncu yüzyılın en önemli insanlarından biri de Helen Keller’di. Çok küçükken geçirdiği bir hastalık sonucunda konuşamıyor, göremiyor, işitemiyordu. Bir kitapta onun bir yazısını okumuştum. Yazının başlığı “Bir gün görebilseydim” idi. Yazıyı bitirdikten sonra ağlamaktan kendimi alamadım. Ve orada insan görmenin ve işitmenin ne büyük, ne muhteşem bir mucize olduğunu anlıyordu. Bu konuyu detaylı olarak anlatacak olursak günler değil, haftalar geçer. Bir atasözü ile sana bir kapı açıyorum, lütfen o kapıdan gir, ve bir süre bu konuyu düşün:

“Görenedir görene, köre nedir, köre ne?”.

İşitmek de görmek kadar önemlidir. Âma peygamber vardır ama sağır peygamber yoktur. Kur’an-ı Kerim “Oku” diye başlar. Mesnevi-i Şerif, “Dinle” diye başlar. Ben hiç “konuş” diye başlayan bir kitap okumadım.

Selam, sevgi ve saygı ile.

Sabri Tandoğan

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :