Değerli Büyüğüm, İzninizle yine bir sorum olacak.Kur'an-ı Kerim'de Ra'd suresi dokuz ve onuncu ayetlerde Yüce Allah şöyle buyuruyor : "O,yaratılmışların duyu ve tasavvurlarının ötesinde olanları da,onların görüp gözleyebildikleri şeyleri de tam olarak bilmektedir.Büyük olan O'dur;var olan veya olması mümkün herşeyin,herkesin üstünde ve ötesinde O vardır. O'nun için sizden birinin düşüncesini saklamasıyla açığa vurması yada kötülüklerini gecenin örtüsü altında gizlemesiyle bu kişinin gün ışığında cür'etle ortalıkta dolaşması arasında fark yoktur." Ben iki yada üç yaşlarında,ışıkta meydana gelen insan gölgelerinden çok korkardım,gölgeyi gördüğüm vakit bağırıp,ağlamaya başlardım bizi takip ediyorlar diyerekten.Babam da başımı ön tarafa,yani ışığın geldiği tarafa çevirir ve "Bu tarafa bakarsan onları görmezsin." derdi,dolayısıyla benim de ağlamam kesilirdi.Basit bir olay gibi duruyor ama ben bunun nedenini hep düşündüm. Değerli Hocam bizim yaptığımız en büyük hata düşünce ve hayallerimizi kimsenin bilmediğini zannetmek gafleti midir?Nefsimizin karanlığında bu nedenle mi körleşiyoruz? Hürmet,sevgi ve saygıyla ellerinizden öperim.

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :