Sayın Suzan Uyar,

16.10.2007 tarihli mailinizi aldım.

Kıymetli yavrum, insanoğlu yaşadığı sürece hep artılar ve eksiler içinde bocalayıp durmakta. Bir tarafta tertemiz, nur gibi, melek gibi insanlar...Diğer tarafta habis, kirli, mikrop gibi, şeytan gibi insanlar. Tıpkı gül ile diken gibi. Önemli olan gülün harikulade güzelliğini seyretmek. Ama elimizi dikene yırttırmamak. Hayat aynen böyle. Ama dikeni var diye gülden uzak kalmak doğru olur mu? Bir hikaye anlatırlar. Vaktiyle adamın biri yıkanmak için hamama gitmiş. O zamanlar temizlik kil ile yapılırmış. Yıkanırken kilden mis gibi bir gül kokusu gelmiş. Adam hayretler içinde kile sormuş: “Sen bir topraksın, nasıl oluyor da böyle gül gibi kokuyorsun?” Kil cevap vermiş: “Doğrudur, ben bir nevi toprağım. Ama bir gün yolum düştü üç gün gül ile arkadaşlık yaptım.” Hayatta da böyle yavrum. Gül gibi insanlar da var. Onlardan uzak kalırsak bize yazık olmaz mı? O zaman nasıl gül gibi kokalım? Dikkatli olacağız, dikenine dikkat edeceğiz ama yine de ondan uzak kalmayacağız. Hayatta karşılaştığımız bütün insanları terazinin aynı kefesine koymak bizi yanıltır.

Biz bu dünyaya yontulmak, adam olmak, tekamül etmek için geldik. Hepimizin güllere ihtiyacımız var. Onlarla dostluk kuracağız, onları örnek alacağız, kendimize rehber yapacağız ve onlar gibi olacağız. Biz de bir gün mis kokan güller gibi olacağız. İnsanlardan uzaklaşıp sadece kendi içimize dönersek tekamül nasıl olacak? İçimizi güzelleştirmeden, içimize kapanmak bizi karanlıklara götürmez mi? O zaman hayat eviyle işi arasında gidip gelen bir insan konumuna bizi düşürmez mi? Mümkün olduğu kadar çevredeki herşeyle ilgi kuracağız. Her insandan, her hayvandan, her bitkiden, her eşya ve cemadattan birşey öğrenmeye çalışacağız. Lokman Hekime sormuşlar, “”Efendim” demişler, “siz zamanın en hassas, en ince, en zarif, en kibar insanısınız. Bu kadar edebi nasıl öğrendiniz?” “Edepsizlerden” diye cevap vermiş Lokman Hekim. “Çevremdeki edepsizlere baktım, onlar ne yaptıysa ben aksini yaptım. Onlar alıcı oldukları kadar ben verici oldum. Onlar egoistlik yaptıkça ben kendi nefsimi arka plana aldım. Onlar dedikoduya daldıkça ben ondan kaçtım. Onlar günaha koştukça ben sevaba kaçtım...” Hayat bir okul, bizler o okulun ebedi öğrencileriyiz. Son nefesimize kadar birşeyler öğrenmek, tekamül etmek, her gün biraz daha iyiye, daha güzele, mükemmele gitmek durumundayız. Yüce Resulümüz, “İki günü birbirine eşit olan ziyandadır” buyuruyor.

Değerli yavrum, bizler rehber olarak kendimize Peygamber Efendimizi seçtik. O, yaşadığı sürece insanlardan kaçıp kendi içine kapanmadı ki biz de öyle yapalım. Ama her an dikkatli olalım, uyanık olalım, bir takım şerli insanların oyuncağı olmayalım. Mes’ele bundan ibaret.

Yeni maillerini bekler, selam, sevgi ve saygılarımı sunarım.

Sabri Tandoğan

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :