Sayın Neriman Becerikli,

17.10.2007 tarihli mailinizi aldım.

Kıymetli yavrum, her zaman söylüyoruz dünyada en zor iş çocuk terbiyesi. Gördüğüm kadarıyla bu konuda ne yazık ki başarılı olamıyoruz. Ev ödevlerinde öyle aileler görüyoruz ki çocuk tabir caizse elini sıcak sudan soğuk suya değdirmiyor. Bütün vazifeyi aile üstleniyor. Bu bir ailenin evladına yapacağı en büyük kötülüklerden biridir. Evlat sevgisi diye çocuğu geleceğine karşı aciz, beceriksiz, tembel, miskin, uyuşuk yetiştirmekten  daha büyük vebal ne olabilir? Zaten çocuk terbiyesindeki yanlışlıklar hep bu aşırı sevgiden kaynaklanıyor. Terbiyeden kasıt nedir? Çocuğu geleceğe karşı güçlü, kudretli, azimli, iradeli yetiştirebilmek. Öyle bir gün gelecek anne baba olmayacak. Çocuk, hayatın realiteleriyle başbaşa kalacak. Önemli olan o zamanda dahi çocuğun ayakları üzerinde durabilmesi. Dimdik... Biz, aman yavrum üzülmesin, aman yavrum yorulmasın diye diye aciz, zavallı hayata karşı mukavemetsiz çocuklar yetiştiriyoruz. Bu suretle de evladımıza en büyük kötülüğü yapmış oluyoruz. Şunu iyi bilelim ki biz kendimiz hayatın, yaşamanın, varoluşun anlamını bilebilsek, öğrenebilseydik evladımıza karşı böyle davranmazdık. Olay, bizden kaynaklanıyor. Ne yazık ki istisnalar dışında okumuş, yazmış kültürlü dediğimiz ailelerde bile durum değişmiyor. Allah sonumuzu hayır getirsin.

Selam, sevgi ve saygı ile.

Sabri Tandoğan

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :