Olur Ya Unutursam
Tarih : 16.03.2006 12:15:09
--------------------------------------------------------------------------------
Yırtık pırtık paltolar giymiş iki çocuk kapımı çaldı. "Eski gazeteniz varmı,
bayan?" Çok işim vardı. Önce hayır demek istedim, ama ayaklarına gözüm
ilişince sustum. İkisinin de ayaklarında eski sandalatler vardı ve ayakları
su içindeydi. "İçeri girin de size kakao yapayım." dedim. Hiç
konuşmuyorlardı. Islak ayakkabıları halıda iz bırakmıştı. Kakaonun yanında
reçel ekmek de hazırladım onlara, belki dışarıdaki soğuğu unutturabilir,
azıcık da olsa ısıtabilirdim minikleri.

Onlar şöminenin önünde karınlarını doyururken ben de mutfağa döndüm ve
yarıda bıraktığım işleri yapmaya koyuldum. Oturma odasında ki sessizlik
dikkatimi çekti. Bir an kafamı uzattım içeriye küçük kız elindeki boş
fincana bakıyordu. Erkek çocuğu bana döndü ve "Bayan, siz zenginmisiniz?"
diye sordu.

"Zengin mi? Yo hayır!" diye cevaplarken çocuğu, gözlerim bir an ayağımdaki
eski terliklere kaydı.

Kız elindeki fincanı tabağına dikkatle yerleştirdi ve "Sizin fincanlarınız
ve fincan tabaklarınız takım." dedi. Sesindeki açlık, karın açlığına
benzemiyordu. Sonra gazetelerini alıp çıktılar dışarıdaki soğuğa. Teşekkür
bile etmemişlerdi, ama buna gerek yoktu. Teşekkür etmekten daha öte birşey
yapmışlardı. Düz mavi fincanlarım ve fincan tabaklarım takımdı. Pişirdiğim
patateslerin tadına baktım. Sıcacıktı patatesler.

Başımızı sokacak evimiz vardı. Bir eşim vardı ve eşimin de bir işi, bunlar
da fincanlarım ve fincan tabaklarım gibi uyum içindeydi. Sandalyeleri
şöminenin önünden kaldırıp, yerlerine yerleştirdim. Çocukların
sandaletlerinin çamur izleri halının üzerindeydi hala. Silmedim ayak
izlerini. Silmeyeceğim de.

Olur ya; unutuveririm ne denli zengin olduğumu...

Siz sakın unutmayın ne kadar zengin olduğunuzu. Ben unutmayacağım.

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :