21.10.2007 tarihli mailinizi aldım.

Efendim, lütfettiniz bu sabah bizleri pikniğe götürdünüz. O kadar canlı, o kadar güzel bir ifade ki inanın ben de oraları görmüş gibi oldum. Baştan beri Dubai hakkında yazdıklarınız uc uca gelince kendimi Dubai’de yaşıyor sanıyorum. Ne güzel. Sizinle beraber olmak, çevredeki güzellikleri seyretmek, poşetten çıkan yiyecekleri beraber yemek bana öyle mutluluk verdi ki dün konferansta iki yaşındaki çocuğunu getiren annenin bende yarattığı korkunç gerilimi bile unutturdu. Düşünün efendim, iki yaşındaki bir çocuk konferansa getirilip hem de en önde oturulur mu? Bu hanımda hiç vicdan, merhamet, Allah korkusu yok mu? Gayet tabi iki yaşındaki çocuk mütemadiyen kıpır kıpır hareket halinde yerinde duramaz olacak. Bu ne kadar duygusuzluk ki konferansı veren insan acaba konsantrasyonunu kaybeder mi, daralır mı, bunalır mı, sıkılır mı hiç düşünmeden bu hareketi yaptı. Ve gelen yüzlerce insana zarar verdi. Yarın Allah’ın huzuruna çıktığı zaman bunun hesabını nasıl verecek? Hayatımda hiç bu kadar daralıp, bunalmadım. Ne yazık ki konferansın verildiği salondaki ilgililer bu duruma seyirci kaldılar. Çıldırmak üzereydim, mütemadiyen dikkatim dağılıyor ve ben olağanüstü bir çaba harcıyordum. Öyle gerilmişim ki gece sabaha kadar uyuyamadım. Neden bazı insanlar bu kadar düşüncesiz, bu kadar duyarsız, bu kadar saygısız. Bunların cevabını ben veremiyorum, size bırakıyorum. Velhasıl o canım konferans bir beyinsiz kadın yüzünden hiç de istediğim gibi, özlediğim, beklediğim gibi olmadı. Hakkımı o hanıma helal etmiyorum. Yaptığıyla kalsın.

Selam, sevgi ve saygı ile.

Sabri Tandoğan