Çok Sevgili, Çok Kıymetli Saygıdeğer Büyüğüm,

Öncelikle size, bütün gönül dostları adına 20 Ekim 2007 Cumartesi günü vermiş olduğunuz konferansla ilgili olarak çok teşekkürler ediyorum. Kalbi hislerime göre herkesin pek çok dersler çıkardığı bir konferans oldu. Çünkü konferanstan ayrılan herkesin yüzünde huzur ve mutluluk çizgileri açıkca okunuyordu.

Ancak sizin de Sayın Özden Hanıma yazdığınız üzere bir hanımın konferansa çok küçük yaşta bir çocuk ile gelmesi, üstelik ön sıralara yerleşmesi sizin konsantrasyonunuzu etkilediği gibi izleyenlerin de konuya yoğunlaşmalarını zorlaştırdı. Bu hanım izleyici ne yazık ki o yaştaki bir çocuğun bir saat süreyle kimseyi rahatsız etmeden konferansı izleyemeyeceğini hiç düşünmemişti. Bugün ne yazık ki bu ve benzeri olaylarla çok karşılaşıyoruz. Bazan bakıyorsunuz bir hanım camiye küçük çocuklarıyla beraber geliyor ve toplu kılınan bir namazda çocuk ağlamaya başlıyor. Herkes tedirgin oluyor ve içerdeki uhrevi hava etkileniyor. Yine bugün katıldığım bir toplantıda bir bey salonun sıcaklığı çok fazla olmamasına rağmen kalkarak toplantı salonunun birkaç penceresini açtı. Toplantıdaki hiçkimsenin fikrini almadan sadece kendini düşünerek yaptığı bu davranış da doğrusu çok tuhaftı. Ama içerdeki herkes toplantı devam ettiği için birşey de söylemedi.

Sevgili büyüğüm, toplum olarak ve birey olarak artık çok daha duyarlı davranmak zorunda olmamıza rağmen nedense bu tür hassaslıklar hep ihmal ediliyor ve ne yazık ki ben merkezli davranılmaya devam ediliyor.

Sizin de bu konudaki görüşlerinizi almak dileğiyle sonsuz hürmetlerimi sunuyor, herşey için tekrar tekrar teşekkürler ediyorum. İnşallah nice hayırlı, yararlı konferanslarınızda sizinle ve gönül dostlarınızla birlikte güzellikleri paylaşabilmek dilekleriyle hoşçakalın...

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :