Sayın Tuba Hanım,

28.10.2007 tarihli mailinizi aldım.

Kıymetli yavrum, ailendeki bitip tükenmeyen problemlerin seni bu kadar etkilemesine müsaade etmemen lazım. Yarın Allah’ın huzuruna vardığımız zaman ailenden hiçkimsenin hesabı senden sorulmayacak. Herkes kendi yaşadıklarının hesabını verecek. Bir yerde kendini ailenden soyutlaman gerekiyor. Olup bitenlere bir psikolog gözüyle bak. Sen ne yapıyorsun? Kendini hayatın akışına bırakıveriyorsun. İşte bu olmayacak. Herkes ayrı ayrı kendi faturasaını kendisi ödeyecek. İtiraz etme lütfen. Hayatın kanunu bu. Ne sen, ne ben, ne de bir başkası hayata yeni kanun getiremeyiz. Buna gücümü yetmez. Lütfen soyutla kendini. Olaylara objektif olarak, bir bilim adamı gözüyle bakmasını öğren. Bizler bir aile, bir ülke ve bir dünya yaşantısı içinde gözlerimizi açtık. Bu aile, bu ülke ve bu dünya içinde yaşamak zorundayız. Mesela Türkiye’de birkaç kişinin dışında insanlarda zaman kavramı yok. Kimse sözünde durmuyor. Kimse zamanında hareket etmiyor. Bana ne bunlardan? Ben de mi öyle olayım? Bu yaşa geldim, hayatımda bir kere geç kalmadım. İlkokuldan itibaren okuduğum okullara, fakültelere hep zamanında gittim. Otuz dokuz yıl çalışıp emekli olduğum Danıştay’da bir kere bile geç kalmadım. Şimdi de emekliliğimde Allah’ın izniyle randevülerime dakikası dakikasına gidiyorum. Toplumda zaman kavramı yoksa bana ne bundan? Aynı şeyi neden aile için de düşünmeyelim? Aileyi teşkil eden fertler nefislerinin, egolarının kulu, kölesi olmuşlarsa, mütemadiyen birbirleriyle dalaşıyor, birbirlerini yıpratıyorlarsa bana ne bundan? Benim umurumda bile olmaz. Bana vız gelir. ben kendi hayatımı yaşarım. Onları da tamamen dışarıdan, yerine göre bir sosyolog, yerine göre bir psikolog olarak, yerine göre bir psikiyastrist olarak etüd eder, tamamen objektif olarak nasıl

bir egoizm içinde yaşadıklarını, nefislerine nasıl köle olduklarını görür, tesbit ederim.

Lokman Hekim, zamanının en edepli, en kibar, en zarif, en ince insanıymış. Kendisine sormuşlar: “Efendim, siz kabalıklarla, hoyratlıklarla, saygısızlıklarla dolu bir muhitte yaşıyorsunuz. Nasıl oldu da bu kadar zarif olabildiniz? Lokman Hekim gülmüş, “Efendim” demiş, “küçük yaştan itibaren çevreme baktım, onlar ne yaptıysa ben aksini yaptım. Olay bundan ibaret”. İlk gençlik yıllarımdaydı. Bir komşumuz vardı. Çok güzel, ama hafif meşrep, macerayı seven bir anne ve bu annenin iki kızı... Kızlardan biri tıpkı annesi gibiydi. Fingirdek, ele avuca sığmaz bir kızdı. Çevresindeki bütün çapkın erkeklerle macera yaşıyordu. Ama öbür kız, o kadar ciddi, o kadar efendi, o kadar ağırbaşlı idi ki ona saygı duyar, hayranlık duyardım. Geçen yıllar içinde kimbilir neler oldu, bilmiyorum. Ama Hazret-i Meryem’e benzettiğim o ciddi genç kızı hiç unutamadım. O, benim için hep örnek bir şahsiyet olarak kaldı. Çünkü ne annesinin, ne kız kardeşinin hafif meşrepliği onu zerre kadar ilgilendirmiyordu. O, kendi hayatını yaşıyordu. Annemden bana ne, kardeşimden bana ne diyordu. Herkes, ileride kendi faturasını kendisi ödeyecek.

Bilmem anlatabildim mi yavrum, olay bu kadar basit. Kendini ailenle özdeş tutma. Onlar, kendi nefislerinin, kendi kahrolası egolarının esiri olmuşlar, it gibi dalaşıyorlarsa sen onlar gibi olma. Hayatını yaşa. Peygamber Efendimizi, Yunusları, Mevlanaları kendine örnek al. Hep iyinin, güzelin, doğrunun, temiz, asil, büyük ve yüce olanın peşinden git. İlkelerin onların ilkeleri olsun. Dünyanı sevgiyle, saygıyla, edeple, haya ile, incelikle, zarafetle, kültürle doldur. Çok oku. Deliler gibi oku. Çılgınlar gibi oku. Sabri Bey gibi oku. Dünyan, kitapların olsun. Bak, o zaman bütün dünya renkle, ışıkla, güzelliklerle dolacak. “Seviyoruz, seviliyoruz, güzelliğimiz bu yüzden” diyeceksin. “Aşk gelicek, cümle eksikler biter” diyeceksin. “Sevmek, devam eden en güzel huyum” diyeceksin. Ve bütün kainata hitaben

“Ben cihanın altın terazisine

Ağırlığımca sevgi vermişim

Ses edin, uzak milletlerin gençleri

Bütün antenlerimi germişim”

diyeceksin. Ve dünyan cennet olacak... Ve ahiretin cennet olacak. Bırakalım yavrum, dileyen dilediği gibi yaşasın, bize ne?

Selam, sevgi ve saygı ile.

Sabri Tandoğan

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :