Sayın Mehmet Gökhan Tümay,

30.10.2007 tarihli mailinizi aldım.

Efendim, göndermiş olduğunuz incelik ve zarafet dolu mailiniz için çok teşekkür ederim. Gerek size, gerek kıymetli eşiniz Necla Hanımefendiye ne kadar teşekkür etsem azdır. Eşinizin teyzesi Yurdagül Yazgan Hanımefendi Ankara Hukuk Fakültesinden sınıf arkadaşımdı. Kibarlığı, asaleti, hanımefendiliği ve her sene sınıf birincisi olması dolayısıyla hepimiz ona saygı ve hayranlık duyardık. Rahmetli Yurdanur Hanım, hem sınıf arkadaşımız, hem komşumuzdu. Merhum eşim Rana Hanım, ile Danıştay’da aynı dairede çalışmışlardı. Aramızda akrabalığı da aşan bir sevgi, saygı, dostluk bağı vardı. Yurdanur Hanım demek iyilik demekti. Bir gün otobüsle Danıştay lojmanına gidiyormuş. O zaman Bahçelievler onikicinci sokaktaki lojmanda beraber oturuyorduk. Otobüste önde bir ana oğul oturuyormuş. Aralarında konuşuyorlarmış. Çocuğa diyaliz tedavisi yaptırılacakmış. Anne diyor ki “Elde yok, avuçta yok, bu kadar diyaliz masrafına otel ve lokanta masrafı eklenince bunu nasıl ödeyeceğiz?” Rahmetli Yurdanur bunu duyuyor. Ve kadına hitaben “Efendim” diyor, “bizim evde kalırsınız. Üstelik bizim ev diyalizin yapıldığı yere de çok yakın”. Ve otobüsten inince o ana oğulu evine götürüyor. Onları misafir ediyor. Düşünebiliyor musunuz efendim, bu çağda, bu toplumda, bu hareketi kaç kişi yapabilir? İşte merhum Yurdanur böyle olağanüstü, iyilik yapmak için yaratılmış bir yüce sultandı. Tek düşüncesi vardı: iyilik yapmak. Fakirlere, öksüzlere, yetimlere el uzatmak, gariplere yoldaş olmak. Nur içinde yatsın. Allah’ın rahmeti, Peygamberin şefaatı üzerine olsun. Yazdığınız mail hatıralarımı canlandırdı.

Bu suretle yazdığınız maille tanışmış olduk. Bundan sonraki maillerinizde duygularınızı, düşüncelerinizi, hayat ve insanlar karşısındaki izlenimlerinizi lütfedip yazarsanız beni çok mutlu etmiş olursunuz. Sitemizi devamlı olarak takip eden birçok kimse var. Ama ne yazık ki onların pek çoğu yalnız okuyorlar. Ama ne hikmetse yazmıyorlar. Yalnız tribünde oturuyorlar. Bu sitenin devamında bir rolleri olduğunu unutuyorlar. Devamlı bir tembellik, uyuşukluk ve hazır yiyicilik içindeler. Bu beni fevkalade üzüyor. Zaman zaman yeryüzünde bir eşi olmayan bu siteyi kapatmayı düşünüyorum. Bu kadar nemelazımcılık, vurdumduymazlık uykularımı kaçırıyor. inşallah  siz de o vurdumduymazlardan olmazsınız. O hazır yiyicilerden olmazsınız. Bunu zaman gösterecek. Bir pikniğe giderken herkes birşeyler götürür. Başkaları getirsin, ben yiyeyim demek medeni bir hareket olmasagerek. Ben, bu siteyi de öyle görüyorum. Hepimizin bir katkısı olması gerek. Artık durumu takdirlerinize sunuyorum. Selam, sevgi ve saygı ile.

Sabri Tandoğan

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :