Sayın Yiğit Bey,

2.11.2007 tarihli mailinizi aldım.

Kıymetli yavrum, mailini tekrar tekrar okudum. Senin tereddütte kalman için ortada bir neden görmüyorum. Bu tamamen senin ailenin cehaletinden, inatçılığından, ilkelliğinden doğan çirkin bir bakış açısı. Kainatın, geçmiş ve gelecek zamanların en büyük, en yüce, en güzel insanı Hz. Muhammed, evlendiği zaman yirmi beş yaşındaydı. Hazret-i Hatice kırk yaşındaydı. Evlendiler. Ve ne oldu, insanlık tarihinin en büyük, en yüce, en muhteşem aşkı doğdu. Ailen bunu bilmiyor mu? Onların direnmeleri karşısında söylenecek hiçbir söz kalmıyor. Utanç verici bir durum. Nedir bu yaş putu? Ben evlendiğim zaman yirmisekiz yaşındaydım. Eşim otuzaltı yaşındaydı. Aramızda sekiz yaş fark vardı. Bu evlilikle beraber bana göre insanlık ikinci büyük aşkı gördü. Eşim, ondört şubat 2006’da Hakka göçtü. Ben onu hala deliler gibi, çılgınlar gibi seviyorum. İki kişilik mezar aldım. Ve yakınlarıma vasiyet ettim, “Beni Rana’nın yanına gömün” dedim. Peygamberimizin bir hadisi bana her gün kuvvet veriyor, “Bu dünya hayatında insan kimi çok severse, ahiret aleminde de onunla beraber olacak”. O günü bekliyorum. Senin ailen ne kadar duygudan mahrum. Nedir bu yaş putu? Bana bak yavrum, sevdiğin insan için kimseyi dinleme. Nedir bu tereddütlü halin, neyin yalanı? Böyle yalan mı olur? Aşk, insanı insan eden en büyük, en güzel, en yüce duygudur. Aşka inanmayan insanlara ben hiç değer vermem. Onlar benim nazarımda insan bile değildirler. Lütfen bu tereddütlerini yen, kızla konuş, onu sevdiğini, onunla evlenmek istediğini söyle. Eğer o kendi aile putunu öne sürerse onu iknaya çalış. Bu ikna da netice vermezse o zaman bu ilişkiyi bitir. Hep başkalarını düşündük, hep başkaları için yaşadık. Gülten Akın bir şiirinde

“Eş dost uğruna ömrün, tanıdık, tanımadık uğruna”

diyordu. Böyle diye diye mutsuz, huzursuz, sevgisiz bir toplum meydana getirdik. Ailen senden küçük bir kız alacak da ne olacak. Züppe, şımarık, küstah bir kızla sen nasıl yapacaksın? Gelelim kzın ailesine, ne kadar basit, cahil insanlar. O kadar aptallar ki kadınla erkek arasında her an bir kıvılcımın parlayacağını düşünmemişler. Kardeşlik oyununa salak salak inanmışlar. Bunlar hikaye yavrum. Şair ne diyor:

“Göz gördü, gönül sevdi, seni ey yüzü mahım

Kurban olayım söyle, var mı benim bunda günahım?”

Eğer kız, söylediğin sözlerle ikna olmuyorsa o da sevgiye layık bir insan değildir, bırak, gitsin. Kıymetli yavrum, ortada saklanacak, gizlenecek birşey yok. Aileni ikna edemezsen bir büyük insanla git, kızı ailesinden iste. Ona göre gardını al. Bu işler saklamakla, gizlemekle olmaz. Ben böyle düşünüyorum. Karar senin.

Selam, sevgi ve saygı ile.

Sabri Tandoğan

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :