Sayın Nuraydın Akdemir,

3.11.2007 tarihli mailinizi aldım.

Kıymetli yavrum, şiir dolu güzel mailin için çok teşekkürler. Bir yağmur sonrasını ne güzel anlatmışsın. Aklıma Ümit Yaşar’ın şiiri geldi:

“Sen giderken gözlerim dopdoluydu

Ve yağan yağmurla caddeler ıslak

Yokluğunda bir rüzgar esti hazin

Teselliler döküldü yaprak yaprak

Gökyüzünde bir bir söndü yıldızlar

Bir karanlık geldi gittiğin yerden

Ümitlerim vardı, tesbih misali

Sen giderken dağılıverdiler birden”

Tabiatı sevmek ne güzel. Her yerde, Allah’ın binbir tecellisi, binbir güzelliği. Küçük çocukluğumdan beri herzaman en sevdiğim mevsim, sonbahar oldu. O yaprakların önce sararması, sonra kızarması yok mu, insan kendinden geçiyor. İç dünyası güzelliklerle doluyor. İnsan bazan o renklerin güzelliğinden çıldıracak gibi oluyor. Hani bir hikaye vardır: Bir zamanlar çok zengin bir adam varmış. Büyük paralar sarfıyla dünyanın her tarafından en güzel gül fidanlarıı getirmiş. Bir gül bahçesi yapmış. Görenler kendinden geçiyor, mest oluyorlarmış. Bir gün çevrelerinde herkesin sevgi, saygı duyduğu bir mutasavvıfı çaya davet etmiş. Beraber gülleri seyretmeye başlamışlar. Komşu, o gördüğü güllerin renginden, kokusundan o kadar etkilenmiş ki kendinden geçmiş, “Boyacı, boyacı nerden buldun bu güzel renkleri?” diyerek ruhunu teslim etmiş.

Bu hikayeyi ilkokuldayken bir kitapta okumuştum.  Beni o kadar etkiledi ki, ne zaman sonbahar olsa yaprakların o çıldırtan renklerini görsem hep bu hikayeyi hatırlarım,  ürperirim.

Selam, sevgi ve saygı ile.

Sabri Tandoğan

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :