Sayın Çiğdem Seçkin Gürel,

9.11.2007 tarihli mailinizi aldım.

Kıymetli yavrum, “anı yaşamak” kavramını ne kadar güzel anlatmışsın. Tebrik ederim. İnsan hayatında o kadar önemi olan bir kavram ne yazık ki birkaç istisna dışında ne evde, ne okulda ne de toplum içinde gerekli şekilde anlatılmıyor. Çocuklara aşılanmıyor. Kimi geçmişin acı ve tatlı yönleriyle günlerini harcıyor, kimi geleceğin hayalleri ile kendini avutmaya çalışıyor. Yıllar önce bir kimse tanımıştım. Muntazam milli piyango bileti alır kendini hayallere bırakırdı. Muhakkak büyük ikramiye çıkacaktı. Onunla neler neler yapacaktı. Hep bunun hayallerini kuaradı. Ne hikmetse amorti bile çıkmazdı. Garibin ömrü böyle geçti. Benim çocukluk günlerimde çok sevilen bir tango vardı. Radyoda sık sık çalınırdı:

“Yarın olsun, yarın olsun, diye günler soluyor

Neye baksam, neyi görsem, bana bin dert oluyor”

Pek çok insanın ömrü de yarın olsun, yarın olsun diye geçiyor. Oysa insanoğlu anını yaşayabilse... Mazi, ama acı ama tatlı geçip gitmiş, geri döndüremeyiz ki. Gelecek meçhul. Hiçbirimiz yarın sabaha çıkacak mıyız bilmiyoruz. Ama bugün hatta şu an varız, yaşıyoruz. Allah’ın izniyle birşeyler yapabiliriz. Arapların bu konuda çok güzel bir sözleri vardır. “İbn-ül vakt” derler, yani zamanın çocuğu. İçinde yaşadığı anı değerlendirebilen insan. Ne yazık ki bunu yapabilenler çok az. Belki nefis bizi bu yola itiyor. Ne diyelim, söylenecek söz kalmıyor. Vaktini değerlendirebilenlere, anını yaşayabilenlere ne mutlu. Şunu unutmayalım ki hayatın her anı çok güzel. İbadet etmek, dua etmek, iyilik yapmak, insanlara moral vermek için güzel söz söylemek, yemek yemek, giyinmek, alış veriş etmek, bir dostu ziyarete gitmek inanılmaz güzellikte şeyler. Ama kaç kişi bunun farkında. Hayırlısı...

Selam, sevgi ve saygı ile.

Sabri Tandoğan

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :