Sayın Mustafa Kuloğlu,

12.11.2007 tarihli mailinizi aldım.

Güzel mailiniz için çok teşekkürler. Bir gerçeği ne güzel anlatmışsınız. Sizi tebrik ederim. Bir manevi büyüğü ziyarete gidiyorsunuz. Bir sohbet açılıyor. Yavaş yavaş sıcak, ferah, güzel bir mutluluk bütün benliğinizi sarıyor. O anda sanki dünyada yaşamıyorsunuz. Sanki bulutların arasındasınız. Sohbet bitiyor, el öperek ayrılıyorsunuz. İçinizde en nezih, en temiz duygular. Sanki gökyüzü daha mavi, ağaçlar daha yeşil, kuşlar daha güzel ötüyorlar. Allah’ım bu ne güzellik, bu ne mutluluk diyorsunuz. İşte o anda cennettesiniz. Güzel, çok güzel, inanılmayacak kadar güzel bir şiiri yaşıyorsunuz. Bir hoş zaman dilimi içindesiniz. Dudaklarınızdan mısralar dökülüyor.

“Ne olur kirlenmesek, temiz kalsaydık

Dünyanın aldatıcı renklerinden soyunsaydık

Güvercinler gibi böyle saf

Ah!... Şadırvanlarda kanat çıpsaydık”

“Seviyoruz, seviliyoruz, güzelliğimiz bu yüzden”

“Ve bir an yaşıyorum bütün bir ömre bedel”...

Sayın Mustafa Bey, bir de bunun aksini düşünelim. Bir yakınınızın yanına gidiyorsunuz. Bedbin mi bedbin, karamsar mı karamsar. Konuştukça ağzından sanki zift akıyor. Onu beğenmiyor, bunu beğenmiyor, herkesi küçük görüyor, başlıyor dedikoduya. Önüne geleni kötülüyor. Yavaş yavaş içiniz daralıyor. Bunalıyorsunuz, sıkılıyorsunuz, boğulur gibi oluyorsunuz. İşte cehennem.

Bir yerde cenneti de, cehennemi de insan kendisi seçiyor. Duygularını, düşüncelerini negatife götürmekle, negatif insanlarla oturup kalkmakla, negatif mekanlara gitmekle insan nereye gidiyor siz daha iyi bilirsiniz. Rahmetli Necip Fazıl

“İnsanların cehennemi seçme özgürlüğü de var”

derdi. Olay bundan ibaret. Bazı kimseler “Allah nasıl insanları cehenneme atar” diyor. Güzel kardeşim, insanlar davranış tarzlarıyla, duygularıyla, düşünceleriyle, seçimleriyle, tercihleriyle gidecekleri yeri kendileri belirliyor. Acaba bunu niye görmek istemiyoruz?

Kıymetli Mustafa Bey, yeni maillerinizi bekler, selam, sevgi ve saygılarımı sunarım.

Sabri Tandoğan

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :