Degerli büyügüm, bugünlerde is yerinde ve yakın akraba,arkadas cocugu olan genc nesilde beni üzen, düsündüren bir konu hakkında yol gösterecek degerli fikirlerinize ihtiyacımız var. Efendim, daha yeni fakülte, yüksek okul, lise mezunu (kız ya da erkek farketmiyor) genc arkadaslar önce ise giriyorlar. Daha bir hafta gecmeden, ya maaslarını, ya calısma saatlerini, ya da isgal ettikleri konumlarını begenmiyorlar. Hicbir hayat, is tecrübeleri olmamasına ragmen, büyük bir bunalımla sikayet ediyorlar. Mesela, halkla iliskiler mezunu bir hanım kızımız, hastanede hemen müdür olmak istiyor, daha telefona nasıl cevap verecegini bilmeden. Ya da, saglıkla ilgili yüksek okul bitirmis laboratuvar, radyoloji teknisyeni, hemsire gibi meslekleri olan arkadaslar, hemen bashemsire, bas teknisyen olmak istiyorlar. Onlarla bir büyük olarak, hem de anne sefkatiyle yaklasarak şu anda buldukları isin önemini ve calıstıkları taktirde , onları ne kadar güzel bir gelecek bekledigini anlatmaya calısıyorum. Hatta onları motive etmek icin, masalarının üstüne ,ya da duvar panolarına basarı ile ilgili; mesela Schiller'in "Büyük basarıların sahipleri, kücük isleri titizlikle yapabilme sabrını gösteren kisilerdir." gibi, anlamlı sözler yazmaya calısıyorum. Insaalah, faydası olur. Cok degerli büyügüm, bu genclerimiz icin daha neler yapabiliriz, onlara calısma azmini, isini kücük görmeme duygusunu nasıl verebiliriz? Bu konuda, engin bilgi ve yasama sanatınızdan , genclerimize ögütlerinizi istirham edebilir miyim? Müsaadelerinizle. En derin saygılarımla, ellerinizden öpüyorum, efendim. Ayla Belen.

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :